20 Απριλίου 2011

ΟΙ ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ ΜΗΧΑΝΙΚΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

Ένας μύθος πλανάται πάνω από μια σειρά επαγγελμάτων, όπως οι γιατροί, οι δικηγόροι και οι πολιτικοί μηχανικοί , που τα συνδέει αυτόματα με την κοινωνική και οικονομική επιτυχία. Πριν αλλά και κατά τη διάρκεια των σπουδών τους οι νέοι μεγαλώνουν και σπουδάζουν με την αυταπάτη που καλλιεργείται απ’ την κοινωνία, την οικογένεια και τον εκπαιδευτικό μηχανισμό ότι η ενασχόληση με ένα από αυτά τα επαγγέλματα συνεπάγεται υψηλούς μισθούς και αναβαθμισμένο κοινωνικό status.Η αίγλη όμως αυτών των επαγγελμάτων κρύβει επιμελώς τις μαύρες συνθήκες εργασίας που επικρατούν στις τάξεις τους.





Αυτή η «ονειρεμένη» εργασιακή προοπτική του μηχανικού ίσως αναφέρεται σε μια προηγούμενη εποχή και όχι στη σημερινή πραγματικότητα. Σήμερα η πολυμορφία στην εργασία αλλά και οι διαφορετικές ταχύτητες και εργασιακές σχέσεις ανάμεσα στους εργαζόμενους μηχανικούς αποτελούν μια σκληρή πραγματικότητα με μισθούς που δεν ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες του ανθρώπου. Διαρκής λιτότητα, τρελά ωράρια, απουσία ελεύθερου χρόνου, απλήρωτες υπερωρίες…Εργαζόμενοι με δελτία παροχής υπηρεσιών, με συμβατικές σχέσεις απασχόλησης, με συμβάσεις έργου, έκτακτοι στο δημόσιο, μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι, εργαζόμενοι σε ΔΕΚΟ πολλών ταχυτήτων...Παλιοί και νέοι ασφαλισμένοι, διαφορετικού φορολογικού καθεστώτος...Αυτή η πραγματικότητα απέχει πάρα πολύ από την εικόνα του γιάπη και του τεχνοκράτη μηχανικού που θέλουν να μας παρουσιάσουν τόσο οι μεγαλοκαθηγητάδες όσο και οι καθεστωτικές παρατάξεις (ΔΑΠ-ΠΑΣΠ) .

Από τη μία η τεράστια αύξηση της παραγωγικότητας, λόγω των τεχνολογικών δυνατοτήτων και πάνω απ όλα λόγω της πολύ ανώτερης γνώσης και ικανότητας των εργαζόμενων δίνει τη δυνατότητα για μια άμεση, ριζική και καθολική μείωση του χρόνου εργασίας και στροφή προς ένα «πολιτισμό του ελεύθερου χρόνου». Από την άλλη ζούμε τις απολύσεις, την εντατικοποίηση, την εξάρθρωση των ωραρίων και των εργασιακών σχέσεων, το καθεστώς της ευελιξίας. Η γενίκευση της δουλειάς στη βάση του «ελεύθερου συνεργάτη» χωρίς δικαιώματα και του Δελτίου Παροχής Υπηρεσιών είναι πολύ χαρακτηριστικά, μια από τις πιο διαδεδομένες αλλά και πιο βάρβαρες εργασιακές σχέσεις. Ο εργοδότης επιλέγει να μην προσλαμβάνει το μηχανικό με την ιδιότητα αυτή καθ αυτή αλλά τον ονομάζει «ελεύθερο συνεργάτη».Αυτό επί της ουσίας απαλλάσσει τον εργοδότη από κάθε υποχρέωση ασφάλισης και την μετακυλύει στις πλάτες του εργαζόμενου, ακυρώνει τις όποιες συμβάσεις εργασίας, και εντείνει την επισφάλεια του εργαζόμενου. Αποτελεί το κλειδί για την συνολική ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα 30% των νέων εργαζόμενων δουλεύει με αυτό. Το προφίλ της πλήρους ευελιξίας συμπληρώνεται από την απαίτηση από την εργοδοσία για άμεση διαθεσιμότητα του εργαζόμενου τόσο για την εφαρμογή νέων τεχνολογιών όσο και για την μετεγκατάσταση στις χώρες που απαιτούν οι δραστηριότητες του κεφαλαίου.

Τα επίσημα στοιχεία ανεβάζουν την ανεργία στον χώρο των διπλωματούχων μηχανικών στο σήμερα στο 13%(σύμφωνα με τα επίσημα δεδομένα από το ΤΕΕ , που όμως πάντα είναι κάπως αναξιόπιστα γιατί συνήθως δεν συμπεριλαμβάνουν τις ελαστικές σχέσεις εργασίας ούτε την ιδιαιτερότητα της 1ης απασχόλησης),εμφανίζοντας μια αυξητική τάση σε σχέση με το παρελθόν. Το ποσοστό αυτό ανεβαίνει στους νέους μηχανικούς, καθώς σε όσους έχουν βγάλει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος από το 2006 και μετά ανέρχεται στο 23%. Επιπλέον το 1/3 του συνολικού αριθμού των ανέργωνδηλώνουν μακροχρόνια άνεργοι και τα ποσοστά ανεβαίνουν στην επαρχία. Αν κανείς συμπεριλάβει σε αυτό και την συνεχιζόμενη μείωση ανάπτυξης στον κατασκευαστικό κλάδο( με βάση πάλι τα επίσημα στοιχεία μόνο για το 2009 μειώθηκαν οι κατασκευές κατά 30%) αντιλαμβάνεται κανείς πως το ποσοστό της ανεργίας στο πεδίο της κρίσης συνεχώς και θα αυξάνεται.



Ο σημερινός εργαζόμενος στον Προκρούστη




Οι σύγχρονες εργασιακές σχέσεις των μηχανικών αλλά και των εργαζόμενων γενικότερα απο

τελούν απόρροια ενός συστήματος που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και την επίτευξη του μέγιστου δυνατού κέρδους με το μικρότερο δυνατό κόστος, αλλά και συγκεκριμένων πολιτικών που δρουν σε αυτό το έδαφος. Ο βασικός στόχος της ΕΕ, των κυβερνήσεων και των εργοδοτών είναι μάλλον προφανής, τον κατάλαβε δε εσχάτως και το ΤΕΕ: «Αφορμή της καταστάσεως αυτής αποτελεί η επιδίωξη εξασφάλισης φθηνότερου εργασιακού δυναμικού» (από την τακτική συνεδρίαση της Διοικούσας Επιτροπής).

Και τα μέσα για αυτή την διαμόρφωση του νέου αυτού μοντέλου εργαζόμενου είναι:

Α) Συμπίεση της αξίας της εργασιακής δύναμης προς τα κάτω. Αυτό επιτυγχάνεται:

  • Με την εξατομίκευση της διαπραγματευτικής δυνατότητας για κάθε εργαζόμενο μηχανικό. Ακόμα και σε μια περίοδο που η έννοια της συλλογικής διαπραγμάτευσης ήταν ολοκληρωτικά υπονομευμένη, στην πράξη ο κάθε μηχανικός διαπραγματευόταν τον εαυτό του σαν ένα κομμάτι ενός ευρύτερου συνόλου που η τιμή του λίγο πολύ ήταν δεδομένη και εξαρτιόνταν σε γενικές γραμμές από τον ακαδημαϊκό τίτλο και από τον χρόνο επαγγελματικής εμπειρίας. Αυτό που δημιουργούν σήμερα είναι μια θάλασσα σχολών και μια θάλασσα αποφοίτων όπου μοναδικός αξιολογητής θα είναι η ‘’αγορά’’, δηλαδή ο σημερινός ή αυριανός εργοδότης του καθένα. Νέες ειδικεύσεις, πιστωτικές μονάδες, δια βίου εκπαίδευση είναι το αποτέλεσμα όλων των νομοσχεδίων των τελευταίων χρόνων από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

  • Με την αποψίλωση του συνολικού γνωστικού αντικειμένου (δηλ. της αξίας της εργασιακής δύναμης που έχει σχέση με την εκπαίδευση), είτε χρονικά (δύο κύκλοι, μείωση της χρονικής διάρκειας των σπουδών κλπ), είτε με βάθεμα της εξειδίκευσης (σπάσιμο των σχολών σε νέες ειδικότητες κλπ). Αυτό οδηγεί στην παραγωγή επιστημονικού δυναμικού, στην πλειοψηφία του, ευέλικτου, μιας χρήσης, που γρήγορα οι γνώσεις του θα απαξιώνονται λόγω των εξελίξεων στην επιστήμη και την τεχνολογία. Θα υπάρχει βέβαια και μια μειοψηφία με χαρακτηριστικά συνολικής επιστημονικής συγκρότησης με ανεβασμένες επαγγελματικές δυνατότητες στην κορυφή της πυραμίδας των επιχειρήσεων και των κρατικών θεσμών διοίκησης.

  • Αποσύνδεση του πτυχίου με τα εργασιακά δικαιώματα. Αυτό που θέλουν κατά βάθος να πετύχουν είναι κάθε απόφοιτος να μην θεωρεί δεδομένη την δυνατότητα ή την ικανότητα απασχόλησής του στο αντικείμενο που σπούδασε, αλλά αυτό το μέχρι σήμερα δικαίωμα να πρέπει να μπαίνει ξανά και ξανά σε κρίση καθ ‘ όλη την διάρκεια της ζωής του εργαζομένου. Πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι η δημιουργία διαρκούς εξεταστικού αναχώματος για τους απόφοιτους δεν αφορά μόνο τον κλάδο των μηχανικών αλλά συνολικά τους σημερινούς απόφοιτους.

Β) Μεταφορά της ευθύνης και του κόστους για την εκπαίδευση και την επανεκπαίδευση μηχανικού στον κ

αθένα ξεχωριστά (δια βίου εκπαίδευση, επανακατάρτιση,) σαν ένα κομμάτι της γενικότερης κατεύθυνσης μεταφοράς του κόστους για ασφάλιση, υγεία κτλ στις πλάτες του λαού. Τόσο με το νέο νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό όσο και με τις προηγούμενες κατευθύνσεις «εξασφαλίζεται» η δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα, η μείωση των συντάξεων ενώ παράλληλα τα 2/3 των εργαζόμενων μηχανικών καταβάλλουν τις ασφαλιστικές τους εισφορές οι ίδιοι.

Σε αυτή την κατεύθυνση το λεγόμενο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων έρχεται να επιδεινώσει ακόμα περισσότερο την κατάσταση των μισθωτών μηχανικών,και να ενισχύσει τα μεγάλα κατασκευαστικά καρτέλ. Η κατάργηση του κώδικα ελάχιστων αμοιβών διαγράφει και την έσχατη διασφάλιση για την αμοιβή της εργασίας μας. Το νομοσχέδιο «για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων» στέλνει τους μηχανικούς κάτω από το όριο επιβίωσης και ταυτόχρονα αποτελεί αιτία για περαιτέρω συρρίκνωση μισθών και δικαιωμάτων και αύξησης της φορολόγησης.

Η σημερινή κατάσταση πιέζει τους εργαζόμενους μηχανικούς να υποκύπτουν στους εκβιασμούς της καθημερινότητας και της εργοδοσίας, να χάνουν το κριτήριο της κοινωνικής ωφέλειας στο αντικείμενο τους και συχνά να συναινούν σε έργα με εξόφθαλμο αντικοινωνικό περιεχόμενο. Άρα δεν αρκεί μόνο να αμφισβητήσουμε τις εργασιακές σχέσεις αλλά και τον κοινωνικό ρόλο που μας ετοιμάζουν. Διότι το συμφέρον της κοινωνίας είναι η παραγωγή ενός τεχνικού έργου με βάση τις ανάγκες και προτεραιότητες της κοινωνικής πλειοψηφίας.



Μαχητική εργατική αντιπολίτευση η μόνη απάντηση!



Απέναντι στον μεσαίωνα της εργασιακής περιπλάνησης, της εργασιακής ανασφάλειας, της ανεργίας και του ατομικού μονόδρομου που σύσσωμες οι δυνάμεις της αστικής πολιτικής προωθούν[ ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΕΕ - ΔΝΤ] προτάσσουμε τους συλλογικούς αγώνες και τις συλλογικές διεκδικήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας! Όπλο μας είναι οι φοιτητικοί σύλλογοι σήμερα, τα εργατικά σωματεία που θα ενώνουν και δεν θα διασπούν την πληττόμενη πλειοψηφία αύριο. Αυτό περνά ειδικά στο κλάδο των τεχνικών – μηχανικών μέσα από το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών. Κόντρα στον συντεχνιασμό που επιβάλλουν οι «επιστημονικοί» - επαγγελματικοί σύλλογοι, κόντρα στον εργοδοτικό συνδικαλισμό και την «βουλή των μηχανικών» , το ΤΕΕ. Μόνο ένα μαχητικό εργατικό κίνημα διαρκείας μπορεί να δώσει την απάντηση .Ένα κίνημα που θα γεννιέται μέσα από την αμεσοδημοκρατία των άμεσα πληττόμενων και θα μπολιάζεται με ένα επικίνδυνο πολιτικό περιεχόμενό. Η κόκκινη σημαία του θα είναι αυτή των σύγχρονων αναγκών και των δικαιωμάτων των εργαζομένων και της νεολαίας.



ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΕΤΑΙΡΙΩΝ – ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ- Ε.Ε.



ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ!