9 Απριλίου 2011

ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ: Ο Αραβικός κόσμος αλλάζει...

Οι αγαπητές στην Δυτική Συμμαχία ολιγαρχίες πέφτουν. Ο Αραβικός κόσμος εξεγείρεται, ξεσπά και προκαλέι ένα ντόμινο ιστορικών εξελίξεων σε τοπικό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο. Οι αραβικοί λαοί, αυτοί που τόσο λοιδορήθηκαν από τους υποκριτές που κυβερνούν τον λεγόμενο πολιτισμένο κόσμο επιχειρούν τώρα την μεγάλη ανατροπή.

Ένας άνθρωπος ήταν ικανός να γίνει η αφορμή για να ξεκινήσει η μεγαλύτερη εξέγερση στην Ιστορία του Αραβικού Κόσμου. Ο Mohamed Bouazizi αυτοπυρπολείται ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τον καθεστώς Ben Ali που λόγο της κρίσης είχε βαθύνει επικίνδυνα. Οι αυθόρμητες συγκεντρώσεις των Τυνήσιων δεν μπόρεσαν να κατασταλούν από τις οδές στρατού, αστυνομίας και η κατάρρευση του Ben Ali ήταν θέμα χρόνου. Να τονιστεί πως η εξέγερση δεν αποτελεί προϊόν τυφλής και ωμής εκτόνωσης. Τυνήσιοι αγωνιστές πολλά χρόνια πριν τα “είχαν βάλει” με τον Τυνήσιο ηγέτη πληρώνοντας με την ζωή τους τις πράξεις αντίστασης στο απολυταρχικό καθεστώς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο διαχειριστής του αντικαθεστωτικού blog “Σελίδα του Νεζιν”, ο οποίος συνάσπισε τους Τυνήσιους του εξωτερικού, φυλακίστηκε από τις δυνάμεις ασφαλείας, αποφυλακίστηκε χωρίς λόγο και μία εβδομάδα μετά την αποφυλάκιση του βρέθηκε δολοφονημένος.

Η σπίθα έγινε φλόγα και άρχισε να πυρπολεί και το καθεστώς Moubarak. Η Αίγυπτος, η μητέρα του Αραβικού κόσμου εξεγείρεται σχεδόν ταυτόχρονα με την Τυνησία. Η εξέγερση διαρκεί πάνω από ένα μήνα μέσα στον οποίο χιλιάδες άνθρωποι δολοφονούνται, τεράστιες σε συμμετοχή διαδηλώσει λαμβάνουν χώρα σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Αιγύπτου και η αχανής αλλά πάντα κατάμεστη πλατεία Ταχρίρ(όπου Ταχριρ σημαίνει απελευθέρωση) μετατρέπεται σε σύμβολο επανάστασης ενός λαού βασανισμένου από δικτατορίες και ολιγαρχίες. Ο Moubarak πέφτει αλλά ο λαός παραμένει στους δρόμους όσο Μεγάλες Δυνάμεις και Στρατός καραδοκούν να ανακαταλάβουν την εξουσία. Ιεμένη και Μπαχρέϊν μπαίνουν και αυτές στον χορό των διαδηλώσεων με έντονο τον ανατρεπτικό χαρακτήρα και με κυρίαρχη την επιμονή των λαϊκών στρωμάτων για αλλαγή, δημοκρατία και λαϊκή εξουσία.

Η Λιβύη έρχεται να συμπληρώσει το παζλ των εξελίξεων. Τελευταία χρονικά έξεγερση αλλά πιο αιματοβαμμένη και χαρακτηριστική από όλες. Ο Μουαμάρ Καντάφι δίνει σαφείς εντολές για κατάπνιξη του κινήματος. Πάνω από 10.000 διαδηλωτές νεκροί, επαναπατρισμός χιλιάδων Ευρωπαίων businessman, κατάρρευση των οικονομικών συμφωνιών που είχε συνάψει ο Καντάφι για τις κατασκευές, το νερό, το πετρέλαιο κτλ. Μια ρευστή κατάσταση η οποία οδηγείται και αυτή στην ανατροπή του συνταγματάρχη Καντάφι. Παρόλα αυτά η ουσιαστική έλλειψη επαναστατικής αριστεράςδημιουργεί κινδύνους εμφύλιων συρράξεων και αμερικανικών επεμβάσεων.


Το προφίλ των καθεστώτων


Τα περισσότερα καθεστώτα του αραβικού κόσμου παρουσιάζουν πολλά κοινά μεταξύ τους. Ίσως γιατί είχαν τον ίδιο υποκινητή. Τις Ηνωμένες πολίτειες Αμερικής και το Ισραήλ. Ένας ισόβειος ηγέτης σε κάθε χώρα ο οποίος βρίσκεται στην εξουσία τουλάχιστον 2 δεκαετίες ( Μπεν Άλι, Μουμπάρακ, Καντάφι) με έντονες διπλωματικές αλλά και προσωπικές σχέσεις τόσο με την Αμερική όσο και με την οικονομική Ένωση της Ευρώπης. Ben Ali, Moubarak, ο υπουργός εξωτερικών του Ισραήλ ανήκουν στην Σοσιαλιστική Διεθνή όπου πρόεδρός της είναι ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας Γιώργος Παπανδρέου.

Εταιρείες απ'την Γαλλία, την Ιταλία, το Ισραήλ και τις Η.Π.Α. Δραστηριοποιούνταν με μεγάλη επιτυχία στις χώρες οι οποίες στο σύνολο τους πέραν της Τυνησίας έχουν πλούσιο ορυκτό πλούτο. Να σημειωθεί πως ακόμα και η Ελλάδα είχε συνάψει οικονομικές συμφωνίες με την Λιβύη(ας μην λησμονούμε τις εγκάρδιες σχέσεις Καντάφι-Παπανδρέου και την συνάντηση τους πριν από μερικούς μήνες). Πέραν αυτών η καταλήστευση του ιδιωτικού τομέα από τις οικογένειες που έχαιραν της ευνοϊκής μεταχείρισης των δικτατόρων διέλυε κάθε πιθανότητα οικονομικής δραστηριότητας των μικρομεσαίων.

Ισχυρός πυλώνας των καθεστώτων αποτελούσαν τα ισχυρά κόμματα που είχαν δημιουργήσει οι δυνάστες. Αυτά είχαν στηρίξει την πολιτική τους δράση στο ρουσφέτι και την διαπλοκή. Πολλοί εγγράφονταν στους καταλόγους των κομμάτων για να κερδίσουν μία δουλειά ή για να αποφύγουν διωγμούς και φυλακίσεις. Έτσι το κόμμα του Ben Ali παρουσίαζε 2.500.000 μέλη σ'ένα εκλογικό σώμα 8.000.000 ανθρώπων. Παρόλα αυτά, αυτό το σαθρό πολιτικό σύστημα μέσω του βολέματος και της πρόσκαιρης οικονομικής φερεγγυότητας που προσέφερε είχει καλλιεργήσει την ευνοϊκή στάση μιας ομάδας της μεσαίας τάξης και του στρατού που υποστήριζε τους ηγέτες αυτούς κάνοντας τα στραβά μάτια στις διώξεις και στην εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων.

Τέλος οι πολυάριθμες αστυνομικές δυνάμεις, στρατός και δυνάμεις ασφαλείας εφοπλισμένοι με την τελευταία λέξη της αμερικάνικης αντικατασταλτικής τεχνολογίας κρατούσαν σφιχτά δεμένα τα χέρια και τα πόδια οποιασδήποτε συνδικαλιστικής, κοινωνικής και συλλογικής έκφρασεις. Εξαφανίσεις βασανιστήρια, παρακολουθήσεις, φυλακισμοί, ωμή καταστολή, τυφλή τρομοκρατία συνέθεταν το πορτρέτο της κατάστασης αυτής. Ο στρατός σε συνεργασία με την αστυνομία είχαν καταπνίξει πολλές φορές κινήματα με χαρακτηριστικό παράδειγμα την “Εξέγερση του ψωμιού” στην Τυνησία τον Γενάρη του '84.

Τα μολυβένια χρόνια πέρασαν ανεπιστρεπτί. Η μαριονέτα του Ο.Η.Ε. Δεν πείθει την κοινή γνώμη με τα κροκοδείλια δάκρυα που χύνει. Τα Μ.Μ.Ε. Όσο και να εκφοβίζουν δεν σταματούν την Ιστορία. Οι μπίζνες και το φυσικό αέριο , υπο την κηδεμονία και την “προστασία” των Μεγάλων Δυνάμεων είναι πλέον επαγγελίες απατηλές που σύντομα θα αποδειχθούν αέρας. Το άνοιγμα των νοτίων συνόρων της Γάζας(σύνορα με Αιγυπτο) δείχνουν τον δρόμο της εξέγερσης των νένω και καθαρών ανθρώπων της αιώνιας μεσόγειας θάλασσας.

Αυτοί με τους κατακτητές, με τους καταπιεστές εμείς με τα γεμάτα ζωή και προσδοκία “ξυπόλυτα τάγματα” που γράφουν Ιστορία...