20 Απριλίου 2011

ΟΙ ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ ΜΗΧΑΝΙΚΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

Ένας μύθος πλανάται πάνω από μια σειρά επαγγελμάτων, όπως οι γιατροί, οι δικηγόροι και οι πολιτικοί μηχανικοί , που τα συνδέει αυτόματα με την κοινωνική και οικονομική επιτυχία. Πριν αλλά και κατά τη διάρκεια των σπουδών τους οι νέοι μεγαλώνουν και σπουδάζουν με την αυταπάτη που καλλιεργείται απ’ την κοινωνία, την οικογένεια και τον εκπαιδευτικό μηχανισμό ότι η ενασχόληση με ένα από αυτά τα επαγγέλματα συνεπάγεται υψηλούς μισθούς και αναβαθμισμένο κοινωνικό status.Η αίγλη όμως αυτών των επαγγελμάτων κρύβει επιμελώς τις μαύρες συνθήκες εργασίας που επικρατούν στις τάξεις τους.





Αυτή η «ονειρεμένη» εργασιακή προοπτική του μηχανικού ίσως αναφέρεται σε μια προηγούμενη εποχή και όχι στη σημερινή πραγματικότητα. Σήμερα η πολυμορφία στην εργασία αλλά και οι διαφορετικές ταχύτητες και εργασιακές σχέσεις ανάμεσα στους εργαζόμενους μηχανικούς αποτελούν μια σκληρή πραγματικότητα με μισθούς που δεν ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες του ανθρώπου. Διαρκής λιτότητα, τρελά ωράρια, απουσία ελεύθερου χρόνου, απλήρωτες υπερωρίες…Εργαζόμενοι με δελτία παροχής υπηρεσιών, με συμβατικές σχέσεις απασχόλησης, με συμβάσεις έργου, έκτακτοι στο δημόσιο, μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι, εργαζόμενοι σε ΔΕΚΟ πολλών ταχυτήτων...Παλιοί και νέοι ασφαλισμένοι, διαφορετικού φορολογικού καθεστώτος...Αυτή η πραγματικότητα απέχει πάρα πολύ από την εικόνα του γιάπη και του τεχνοκράτη μηχανικού που θέλουν να μας παρουσιάσουν τόσο οι μεγαλοκαθηγητάδες όσο και οι καθεστωτικές παρατάξεις (ΔΑΠ-ΠΑΣΠ) .

Από τη μία η τεράστια αύξηση της παραγωγικότητας, λόγω των τεχνολογικών δυνατοτήτων και πάνω απ όλα λόγω της πολύ ανώτερης γνώσης και ικανότητας των εργαζόμενων δίνει τη δυνατότητα για μια άμεση, ριζική και καθολική μείωση του χρόνου εργασίας και στροφή προς ένα «πολιτισμό του ελεύθερου χρόνου». Από την άλλη ζούμε τις απολύσεις, την εντατικοποίηση, την εξάρθρωση των ωραρίων και των εργασιακών σχέσεων, το καθεστώς της ευελιξίας. Η γενίκευση της δουλειάς στη βάση του «ελεύθερου συνεργάτη» χωρίς δικαιώματα και του Δελτίου Παροχής Υπηρεσιών είναι πολύ χαρακτηριστικά, μια από τις πιο διαδεδομένες αλλά και πιο βάρβαρες εργασιακές σχέσεις. Ο εργοδότης επιλέγει να μην προσλαμβάνει το μηχανικό με την ιδιότητα αυτή καθ αυτή αλλά τον ονομάζει «ελεύθερο συνεργάτη».Αυτό επί της ουσίας απαλλάσσει τον εργοδότη από κάθε υποχρέωση ασφάλισης και την μετακυλύει στις πλάτες του εργαζόμενου, ακυρώνει τις όποιες συμβάσεις εργασίας, και εντείνει την επισφάλεια του εργαζόμενου. Αποτελεί το κλειδί για την συνολική ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα 30% των νέων εργαζόμενων δουλεύει με αυτό. Το προφίλ της πλήρους ευελιξίας συμπληρώνεται από την απαίτηση από την εργοδοσία για άμεση διαθεσιμότητα του εργαζόμενου τόσο για την εφαρμογή νέων τεχνολογιών όσο και για την μετεγκατάσταση στις χώρες που απαιτούν οι δραστηριότητες του κεφαλαίου.

Τα επίσημα στοιχεία ανεβάζουν την ανεργία στον χώρο των διπλωματούχων μηχανικών στο σήμερα στο 13%(σύμφωνα με τα επίσημα δεδομένα από το ΤΕΕ , που όμως πάντα είναι κάπως αναξιόπιστα γιατί συνήθως δεν συμπεριλαμβάνουν τις ελαστικές σχέσεις εργασίας ούτε την ιδιαιτερότητα της 1ης απασχόλησης),εμφανίζοντας μια αυξητική τάση σε σχέση με το παρελθόν. Το ποσοστό αυτό ανεβαίνει στους νέους μηχανικούς, καθώς σε όσους έχουν βγάλει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος από το 2006 και μετά ανέρχεται στο 23%. Επιπλέον το 1/3 του συνολικού αριθμού των ανέργωνδηλώνουν μακροχρόνια άνεργοι και τα ποσοστά ανεβαίνουν στην επαρχία. Αν κανείς συμπεριλάβει σε αυτό και την συνεχιζόμενη μείωση ανάπτυξης στον κατασκευαστικό κλάδο( με βάση πάλι τα επίσημα στοιχεία μόνο για το 2009 μειώθηκαν οι κατασκευές κατά 30%) αντιλαμβάνεται κανείς πως το ποσοστό της ανεργίας στο πεδίο της κρίσης συνεχώς και θα αυξάνεται.



Ο σημερινός εργαζόμενος στον Προκρούστη




Οι σύγχρονες εργασιακές σχέσεις των μηχανικών αλλά και των εργαζόμενων γενικότερα απο

τελούν απόρροια ενός συστήματος που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και την επίτευξη του μέγιστου δυνατού κέρδους με το μικρότερο δυνατό κόστος, αλλά και συγκεκριμένων πολιτικών που δρουν σε αυτό το έδαφος. Ο βασικός στόχος της ΕΕ, των κυβερνήσεων και των εργοδοτών είναι μάλλον προφανής, τον κατάλαβε δε εσχάτως και το ΤΕΕ: «Αφορμή της καταστάσεως αυτής αποτελεί η επιδίωξη εξασφάλισης φθηνότερου εργασιακού δυναμικού» (από την τακτική συνεδρίαση της Διοικούσας Επιτροπής).

Και τα μέσα για αυτή την διαμόρφωση του νέου αυτού μοντέλου εργαζόμενου είναι:

Α) Συμπίεση της αξίας της εργασιακής δύναμης προς τα κάτω. Αυτό επιτυγχάνεται:

  • Με την εξατομίκευση της διαπραγματευτικής δυνατότητας για κάθε εργαζόμενο μηχανικό. Ακόμα και σε μια περίοδο που η έννοια της συλλογικής διαπραγμάτευσης ήταν ολοκληρωτικά υπονομευμένη, στην πράξη ο κάθε μηχανικός διαπραγματευόταν τον εαυτό του σαν ένα κομμάτι ενός ευρύτερου συνόλου που η τιμή του λίγο πολύ ήταν δεδομένη και εξαρτιόνταν σε γενικές γραμμές από τον ακαδημαϊκό τίτλο και από τον χρόνο επαγγελματικής εμπειρίας. Αυτό που δημιουργούν σήμερα είναι μια θάλασσα σχολών και μια θάλασσα αποφοίτων όπου μοναδικός αξιολογητής θα είναι η ‘’αγορά’’, δηλαδή ο σημερινός ή αυριανός εργοδότης του καθένα. Νέες ειδικεύσεις, πιστωτικές μονάδες, δια βίου εκπαίδευση είναι το αποτέλεσμα όλων των νομοσχεδίων των τελευταίων χρόνων από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

  • Με την αποψίλωση του συνολικού γνωστικού αντικειμένου (δηλ. της αξίας της εργασιακής δύναμης που έχει σχέση με την εκπαίδευση), είτε χρονικά (δύο κύκλοι, μείωση της χρονικής διάρκειας των σπουδών κλπ), είτε με βάθεμα της εξειδίκευσης (σπάσιμο των σχολών σε νέες ειδικότητες κλπ). Αυτό οδηγεί στην παραγωγή επιστημονικού δυναμικού, στην πλειοψηφία του, ευέλικτου, μιας χρήσης, που γρήγορα οι γνώσεις του θα απαξιώνονται λόγω των εξελίξεων στην επιστήμη και την τεχνολογία. Θα υπάρχει βέβαια και μια μειοψηφία με χαρακτηριστικά συνολικής επιστημονικής συγκρότησης με ανεβασμένες επαγγελματικές δυνατότητες στην κορυφή της πυραμίδας των επιχειρήσεων και των κρατικών θεσμών διοίκησης.

  • Αποσύνδεση του πτυχίου με τα εργασιακά δικαιώματα. Αυτό που θέλουν κατά βάθος να πετύχουν είναι κάθε απόφοιτος να μην θεωρεί δεδομένη την δυνατότητα ή την ικανότητα απασχόλησής του στο αντικείμενο που σπούδασε, αλλά αυτό το μέχρι σήμερα δικαίωμα να πρέπει να μπαίνει ξανά και ξανά σε κρίση καθ ‘ όλη την διάρκεια της ζωής του εργαζομένου. Πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι η δημιουργία διαρκούς εξεταστικού αναχώματος για τους απόφοιτους δεν αφορά μόνο τον κλάδο των μηχανικών αλλά συνολικά τους σημερινούς απόφοιτους.

Β) Μεταφορά της ευθύνης και του κόστους για την εκπαίδευση και την επανεκπαίδευση μηχανικού στον κ

αθένα ξεχωριστά (δια βίου εκπαίδευση, επανακατάρτιση,) σαν ένα κομμάτι της γενικότερης κατεύθυνσης μεταφοράς του κόστους για ασφάλιση, υγεία κτλ στις πλάτες του λαού. Τόσο με το νέο νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό όσο και με τις προηγούμενες κατευθύνσεις «εξασφαλίζεται» η δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα, η μείωση των συντάξεων ενώ παράλληλα τα 2/3 των εργαζόμενων μηχανικών καταβάλλουν τις ασφαλιστικές τους εισφορές οι ίδιοι.

Σε αυτή την κατεύθυνση το λεγόμενο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων έρχεται να επιδεινώσει ακόμα περισσότερο την κατάσταση των μισθωτών μηχανικών,και να ενισχύσει τα μεγάλα κατασκευαστικά καρτέλ. Η κατάργηση του κώδικα ελάχιστων αμοιβών διαγράφει και την έσχατη διασφάλιση για την αμοιβή της εργασίας μας. Το νομοσχέδιο «για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων» στέλνει τους μηχανικούς κάτω από το όριο επιβίωσης και ταυτόχρονα αποτελεί αιτία για περαιτέρω συρρίκνωση μισθών και δικαιωμάτων και αύξησης της φορολόγησης.

Η σημερινή κατάσταση πιέζει τους εργαζόμενους μηχανικούς να υποκύπτουν στους εκβιασμούς της καθημερινότητας και της εργοδοσίας, να χάνουν το κριτήριο της κοινωνικής ωφέλειας στο αντικείμενο τους και συχνά να συναινούν σε έργα με εξόφθαλμο αντικοινωνικό περιεχόμενο. Άρα δεν αρκεί μόνο να αμφισβητήσουμε τις εργασιακές σχέσεις αλλά και τον κοινωνικό ρόλο που μας ετοιμάζουν. Διότι το συμφέρον της κοινωνίας είναι η παραγωγή ενός τεχνικού έργου με βάση τις ανάγκες και προτεραιότητες της κοινωνικής πλειοψηφίας.



Μαχητική εργατική αντιπολίτευση η μόνη απάντηση!



Απέναντι στον μεσαίωνα της εργασιακής περιπλάνησης, της εργασιακής ανασφάλειας, της ανεργίας και του ατομικού μονόδρομου που σύσσωμες οι δυνάμεις της αστικής πολιτικής προωθούν[ ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΕΕ - ΔΝΤ] προτάσσουμε τους συλλογικούς αγώνες και τις συλλογικές διεκδικήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας! Όπλο μας είναι οι φοιτητικοί σύλλογοι σήμερα, τα εργατικά σωματεία που θα ενώνουν και δεν θα διασπούν την πληττόμενη πλειοψηφία αύριο. Αυτό περνά ειδικά στο κλάδο των τεχνικών – μηχανικών μέσα από το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών. Κόντρα στον συντεχνιασμό που επιβάλλουν οι «επιστημονικοί» - επαγγελματικοί σύλλογοι, κόντρα στον εργοδοτικό συνδικαλισμό και την «βουλή των μηχανικών» , το ΤΕΕ. Μόνο ένα μαχητικό εργατικό κίνημα διαρκείας μπορεί να δώσει την απάντηση .Ένα κίνημα που θα γεννιέται μέσα από την αμεσοδημοκρατία των άμεσα πληττόμενων και θα μπολιάζεται με ένα επικίνδυνο πολιτικό περιεχόμενό. Η κόκκινη σημαία του θα είναι αυτή των σύγχρονων αναγκών και των δικαιωμάτων των εργαζομένων και της νεολαίας.



ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΕΤΑΙΡΙΩΝ – ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ- Ε.Ε.



ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ!

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΜΙΣΘΩΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ



Τι είναι το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών;

Το Πανελλαδικό Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών γεννήθηκε στις αρχές του 2000 με πρωτοβουλία εργαζομένων μισθωτών μηχανικών και τεχνολόγων. Προήλθε από την ανάγκη να εκφραστούν ενιαία τα δικαιώματα και οι ανάγκες της πλειοψηφίας των εργαζομένων σε μελετητικές και κατασκευαστικές εταιρίες:

  • Ανεξάρτητα από το επίπεδο σπουδών (συμμετέχουν τεχνικοί, απόφοιτοι ΙΕΚ, ΤΕΕ, ΤΕΙ, ΑΕΙ κλπ)

  • Ανεξάρτητα του τρόπου αμοιβής. Δόθηκε η ευκαιρία συνδικαλιστικής εκπροσώπησης σε συναδέλφους που εργάζονται με δελτίο παροχής υπηρεσιών, οι οποίοι έχουν εξαρτημένη σχέση εργασίας


Επί της ουσίας αποτέλεσε μια προσπάθεια να ξεπεραστεί η εξατομικευμένη διεκδίκηση μισθού, εργατικών δικαιωμάτων (ασφάλιση, ωράριο κλπ), η οποία όπως συχνά βλέπουμε έχει αρνητικά αποτελέσματα για τους εργαζόμενους.

Οι δράσεις του Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών



Επιδίωξη των συναδέλφων, με πρωτοβουλία των οποίων ιδρύθηκε, αλλά και των χιλίων και πλέον μελών σήμερα, είναι να μην εξελιχθεί σε ένα σωματείο γραφειοκρατικό, που θα κάνει συνελεύσεις μόνο λίγο πριν τις εκλογές και θα απουσιάζει από τα προβλήματα των εργαζομένων συναδέλφων. Στα πλαίσια αυτά:

βρέθηκε δίπλα στους εργαζόμενους της εταιρίας «ΑΚΤΩΡ» που απολύθηκαν μετά την ολυμπιάδα, με παραστάσεις, κινητοποιήσεις και συμμετοχή στην τριμερή συνάντηση στο Υπ. Εργασίας. Αποτέλεσμα: συνάδελφοι που απολύθηκαν και πληρώνονταν με ΔΠΥ πήραν αποζημιώσεις

συμμετείχε στην κινητοποίηση των εργαζομένων στην εταιρία «ΕΝΟΙΑ» με αφορμή απόλυση συναδέλφου το 2003. Αποτέλεσμα: ανάκληση της απόλυσης συμμετείχε και στήριξε τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στην ΕΝΜ ΕΠΕ που δούλευαν επί μήνες απλήρωτοι. Αποτέλεσμα: ομαλοποιήθηκαν οι πληρωμές, αποπληρωμή δεδουλευμένων, αυξήσεις με βάση τη σύμβαση για το 2005 στήριξε τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στην «ΕΜΠΕΔΟΣ» και σε ανάλογες κινητοποιήσεις στην ΑΛΤΕ (κατασκευή μουσείου Ακρόπολης) και στη «C&M καθώς και στους δικαστικούς αγώνες που συνεχίζουν για την αποπληρωμή των δεδουλευμένων. Αποτέλεσμα: αρκετοί συνάδελφοι έχουν πάρει τα δεδουλευμένα τους

πραγματοποίησε κινητοποιήσεις με αφορμή τις αλλαγές στο ασφαλιστικό των μηχανικών (ΤΣΜΕΔΕ) με αιτήματα να μην αυξηθούν οι εισφορές των εργαζομένων κ.α.

Κατόρθωσε και υπέγραψε παναττική - συλλογική σύμβαση εργασίας με τις μελετητικές εταιρείες της Αττικής μια συλλογική σύμβαση η οποία, με βασικό μισθό περίπου 1300 ευρώ και κατοχύρωση καλύτερης θέσης στην αγορά εργασίας γενικότερα, βελτιώνει τους όρους εργασίας στον κλάδο των τεχνικών.

προσπάθησε και κατάφερε να έχει μια αμεσοδημοκρατική λειτουργία (τακτικές γενικές συνελεύσεις) έτσι ώστε τα μέλη του να είναι οι αποκλειστικοί διαμορφωτές των θέσεων του σωματείου.

Στήριξε τις κινητοποιήσεις των απολυμένων εργαζομένων στη Wind όπου οι εργαζόμενοι κινητοποιήθηκαν ενάντια στη μεθόδευση της διοίκησης της εταιρείας, να πουλήσει το τμήμα της Υπηρεσίας Καταλόγου και να αναθέσει τις εργασίες του σε άλλη εταιρία (πχ MELLON), στον κίνδυνο απώλειας θέσεων εργασίας, στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις (συμβάσεις ορισμένου χρόνου), για καλύτερες εργασιακές συνθήκες.

Συμμετείχε και συμπαραστάθηκε στους αγώνες των εργαζόμενων στη ΜΕΤΚΑ ενάντια στις εκδικητικές απολύσεις για συνδικαλιστική δράση καθώς επίσης συμμετείχε και στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα αεροδρόμια.

Συμμετέχει και έπαιξε πρωτοπόρο ρόλο στο συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων στο ασφαλιστικό το 2007, στο κίνημα αλληλεγγύης στην Κ. Κούνεβα αλλά και σήμερα στην προσπάθεια ανατροπής των αντιλαϊκών μέτρων και της πολιτικής κυβέρνησης – Ε.Ε. – Δ.Ν.Τ


Η αναγκαιότητα ύπαρξης του Σ.Μ.Τ

Ενώ ο κόσμος της εργασίας γενικά και ανάμεσα τους και οι τεχνικοί είναι πιο μορφωμένος και ικανός από ποτέ, ο ρόλος του στην παραγωγή, ο έλεγχος πάνω στο περιεχόμενο και τις συνθήκες της εργασίας του είναι πιο μικρός από ποτέ. Η δημοκρατία ξεχνάει να περάσει τις εισόδους των γραφείων και των εργοταξίων. Η δουλειά πάει να γίνει συνώνυμο του «ανταγωνισμού» αλλά και του φόβου της απόλυσης, της εξατομίκευσης, της έλλειψης κάθε συλλογικότητας και συλλογικού δικαιώματος. Και ενώ είναι έτσι τα πράγματα, μόλις τολμήσει κανείς να ζητήσει καμιά αύξηση ή να αναφέρει τη λέξη ωράριο έρχεται το βαρύ πυροβολικό: θα μειωθεί η ανταγωνιστικότητα της εταιρείας, αυτοί είναι οι νόμοι της αγοράς, δεν θα πιάσουμε τους δείκτες της ΟΝΕ και πάει λέγοντας. Οι ανάγκες και η ζωή συνολικά των εργαζόμενων γίνονται υποχείριο των δήθεν αδήριτων νόμων της οικονομίας: παραγωγικότητα, ανταγωνιστικότητα, κερδοφορία. Έτσι , η σημαντική αύξηση των μικρών και μεγάλων τεχνικών εταιρειών (μελετητικών και κατασκευαστικών) αλώνουν σήμερα την αγορά και εντείνουν τον ανταγωνισμό, ενώ η ανάπτυξη της πληροφορικής και των τηλεπικοινωνιών ανοίγει νέα πεδία μισθωτής διανοητικής εργασίας στο χώρο των τεχνικών. Συνεπώς το παραδοσιακό μοντέλο του μηχανικού – ελεύθερου επαγγελματία που επικρατούσε στη δεκαετία του ’80 έχει αρχίσει εδώ και χρόνια να υποχωρεί.

Οι μεγάλοι λοιπόν αυτής της κοινωνίας θα ήθελαν ένα μοντέλο εργαζόμενου περίπου έτσι: εργαζόμενος λάστιχο, που ζει και σκέφτεται για την εταιρεία, που του αρκεί να ξέρει ό,τι χρειάζεται η εταιρεία, πειθήνιου απέναντι στον εργοδότη, αλλά και σκληρό και «ανταγωνιστικό» απέναντι στο συνάδελφο, που βρίσκει «δημιουργικό» να καταναλώνει τον εαυτό του στις 10ωρες και 12ωρες δουλειές και προπαντός κριτήριο και όριο στο ό,τι θα ήθελε είναι οι προτεραιότητες της εταιρείας.

Εδώ απαιτείται μια μεγάλη αντιστροφή:

Το τι θα δικαιούμαστε το μετράμε με τα μέτρα των δυνατοτήτων της εποχής και όχι με τον γύψο των αναγκών των επιχειρήσεων, της κερδοφορίας τους και του ανταγωνισμού τους. Το μετράμε με τον πήχη των πραγματικών αναγκών του εργαζόμενου ανθρώπου, για μια διαφορετική σχέση με τη γνώση και για έναν άλλο ρόλο στη δουλειά, για μια ζωή πλούσια σε σχέση κοινωνικότητας και αλληλεγγύης.

Αν πειστούμε ότι αυτό που δικαιούμαστε είναι ταυτόχρονα και απόλυτα ρεαλιστικό, ότι το μόνο εμπόδιο είναι η δική μας δύναμη και η δική μας αδυναμία, θα έχει γίνει ένα βήμα προς την αποτελεσματική οργάνωση της διεκδίκησής μας για κάθε ζήτημα μικρό ή μεγάλο: για τους μισθούς και τα ωράρια, για τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα ή την πληρωμή των υπερωριών.

Ο χώρος των τεχνικών είναι ένας από τους πρώτους που οι εργαζόμενοι ζουν στο πετσί τους τη βαρβαρότητα των «νέων» εργασιακών σχέσεων. Όλοι οι εργαζόμενοι στα μελετητικά γραφεία, τα εργοτάξια, σε εμπορικές και εργοληπτικές εταιρείες, (μηχανικοί, γεωλόγοι, τεχνολόγοι, σχεδιαστές) δεν είχαν για χρόνια κάποιο δρόμο στοιχειώδους συλλογικής οργάνωσης και αντίστασης. Τα διάφορα επιμελητήρια (ΤΕΕ, ΓΕΩΤΕΕ, ΠΕΠΥΤΕΜ) είναι περισσότερο για να μοιράζονται δουλειές και να φτιάχνονται σχέσεις με την εκάστοτε εξουσία, παρά οτιδήποτε άλλο.

Ήταν απαραίτητη λοιπόν η δημιουργία ενός σωματείου που να ενώνει αυτούς που δουλεύουν μαζί, ανεξάρτητα από επάγγελμα ή εκπαιδευτική βαθμίδα. Που προτάσσει την βαθύτερη κοινότητα συμφερόντων των εργαζόμενων τεχνικών απέναντι στους συντεχνιακούς διαχωρισμούς. Γιατί χωρίς ενιαία διεκδίκηση απέναντι στη δύναμη της εργοδοσίας αποτέλεσμα δεν μπορεί να υπάρχει. Γιατί η απόσπαση και πολύ περισσότερο η αντιπαράθεση του ενός τμήματος με το άλλο αναπαράγει τελικά την υποταγή και την χειροτέρευση της θέσης όλων μας.

Ξέρουμε ότι η λέξη «συνδικαλισμός» φέρνει αυθόρμητα στο νου τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και τις ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Προτάσσουμε το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών στον αντίποδα του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού των επαγγελματιών και του ΤΕΕ. Προτάσσουμε ένα σωματείο ανεξάρτητο από τους εργοδοτικούς μηχανισμούς, μαζικό (ενάντια στην απομαζικοποίηση των σωματείων που οδηγεί ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός), βασισμένο στις γενικές συνελεύσεις και την άμεση συμμετοχή των ίδιων των εργαζόμενων του κλάδου στη συλλογικότητα και στην αλληλεγγύη. Ένα σωματείο που θα συμβάλλει στο μέτρο των δυνάμεών του στην πραγματική καλυτέρευση της κατάστασής στον κλάδο των τεχνικών.


Γιατί να γίνω μέλος ενός σωματείου;

α)Γιατί υπάρχουν ακόμα δικαιώματα τα οποία δεν πρέπει να χαθούν. Δεν πρέπει να αφεθούν στις διαθέσεις των εργοδοτών μας

β)Γιατί«για ένα κομμάτι ψωμί δεν φτάνει μόνο η δουλειά» και γιατί δεν θέλουμε να ζούμε μόνο για ένα κομμάτι ψωμί… Για τι δεν θέλουμε ο ελεύθερος χρόνος να γίνει πολυτέλεια, η ασφάλιση ανύπαρκτη και η σύνταξη «όνειρο θερινής νυκτός»

γ)Γιατί οι εργοδότες μας για το πώς θα μας πληρώνουν, πως θα δουλεύουμε κλπ δρουν συλλογικά. Εμείς; Μόνος του ο καθένας;





12 Απριλίου 2011

ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΔΑΠ

‘’Σύνδεση του πανεπιστημίου με την αγορά εργασίας’’


Προσαρμογή στις ανάγκες της αγοράς


Σε μια περίοδο που στο όνομα του χρέους και της οικονομικής κρίσης νομοθετούνται αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις σε εκπαίδευση και εργασία, η ΔΑΠάρα ως κατεξοχήν πρωτοπόρα παράταξη του πανεπιστημίου (γιατί πάντα κατάφερνε να προλαβαίνει τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και να προτείνει τις μελλοντικές αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις) πραγματοποίησε συνέδριο για την ‘’σύνδεση’’ του πανεπιστημίου με την αγορά εργασίας.


Ιδιαίτερη ήταν η αναφορά στους ανθρώπους της αγοράς που θα μετέφεραν γνώσεις και εμπειρίες στους φοιτητές.

Ομιλία πραγματοποίησε ο Πρόεδρος του εμπορικού επιμελητηρίου Δυτ.Ελλάδος (Αντζουλάτος, ιδιοκτήτηςIDEA)!Αυτός που με τους υπόλοιπους βιομήχανους σε όλη την Ελλάδα ζητά ελαστικές σχέσεις εργασίας, πάγωμα-μειώσεις μισθών και φοροελαφρύνσεις για τις επιχειρήσεις του ήταν καλεσμένος της ΔΑΠ ώστε να μιλήσει στους φοιτητές για την εργασιακή τους προοπτική!Ο συγκεκριμένος μάλιστα εξαναγκάζει τους εργαζόμενους να δουλεύουν και Κυριακή στις επιχειρήσεις του..

Θυμίζει ανέκδοτο και όμως είναι αλήθεια.Τα διευθυντικά στελέχη τραπεζώνπου ήταν προσκεκλημένα και παρευρέθηκαν,που το τελευταίο διάστημα για να σώσουν τις τράπεζες έχουν πάρει αρκετά δις από τον ελληνικό λαό, μίλησαν για την επιχειρηματικότητα!Μάλλον ανέφεραν πως οι οικογένειες μας πρέπει να κάνουν και άλλες θυσίες..

ManagerΠολυεθνικών και διευθυντές χρηματιστηριακών εταιριώναναφέρθηκαν στις ευκαιρίες που υπάρχουν στην περίοδο της κρίσης!Προφανώς παρέλειψαν να αναφέρουν ότι για την ανάπτυξη, την ελεύθερη αγορά και την ανταγωνιστικότητα θα χρειαστούν θυσίες.Το ποιος θα πληρώσει γι αυτούς είναι σαφές, αφού μαζί τα φάγαμε..

Δεν έλειψε όμως και η πρόγευση της Οδύσσειας για την ανεύρεση εργασίας μετά το πτυχίο. Συγκεκριμένα, σύμβουλοι σταδιοδρομίας και ομιλητές για την συγκρότηση βιογραφικούέδωσαν οδηγίες για μια επιτυχημένη συνέντευξη αναφερόμενοι ιδιαίτερα στην σημασία της καλής συμπεριφοράς του μελλοντικού εργαζόμενου. Στην σημερινή εποχή δεν έχει τόση σημασία μόνο τι ξέρεις, αλλά και πόσο υπάκουος είσαι.

Η επίδειξη συναίνεσης απέναντι στις διαθέσεις του εργοδότη μόνο θετικό πρόσημο μπορεί να έχει είτε για την πρόσληψη είτε για την παραμονή ή μη σε μια θέση εργασίας. Ο νέος εργαζόμενος οφείλει να υπομένει χωρίς αντίδραση τις μεταρρυθμίσεις λόγω κρίσης. Η μονιμότητα, η αύξηση μισθών είναι κατάλοιπα μιας άλλης εποχής και δεν ‘’βολεύουν’’ την εύρυθμη λειτουργία μιας επιχείρησης που με μόνο στόχο την αύξηση του κέρδους μπορεί να αυθαιρετεί απέναντι στα δικαιώματα και τα κεκτημένα των εργαζομένων.



«Η δουλειά μας είναι να βγάζουμε λεφτά, όχι να σκεφτόμαστε τι θα συμβεί στους Έλληνες πολίτες. Δεν υπάρχει εξ άλλου νόμος που να απαγορεύει να εκμεταλλευτείς τον μαλάκα». (Αμίτ Σαρκάρ, Επικεφαλής του Αμερικανικού επενδυτικού κεφαλαίου Μarian, Φεβρουάριος 2010)

Η ΔΑΠ φρόντισε να καλέσει και ακαδημαϊκούς του Πανεπιστημίου Πατρών, προκειμένου να διασφαλίσει το επιστημονικό κύρος του συνεδρίου.. Έτσι, Πρόεδροι Τμημάτων και λοιποί πανεπιστημιακοί παρευρέθηκαν για να μιλήσουν για τις προοπτικές των αντίστοιχων επαγγελμάτων στην αγορά εργασίας. Ομιλίες πανεπιστημιακών με ενημερωτικό χαρακτήρα είναι σύνηθες φαινόμενο. Ωστόσο στην περίοδο που διανύουμε είναι προφανές πωςοι επικείμενες προεδρικές εκλογές με την δυνατότητα ψήφου στους φοιτητές, εξαναγκάζουν θεσμικά όργανα (όπως είναι ο Πρόεδρος ενός Τμήματος)να συμπεριφέρονται ως πολιτικά πρόσωπα, μπαίνοντας με την σειρά τους σε μια προεκλογική καμπάνια, όπου οι παρατάξεις εφόσον επηρεάζουν κόσμο μπορούν να κατευθύνουν και ψήφους.

Το σημαντικότερο βέβαια πρόβλημα στην παρουσία πανεπιστημιακών στο συνέδριο της ΔΑΠ ήταν άλλο.Η διαφημιστική καμπάνια προέβλεπε ‘’βεβαίωση παρακολούθησης’’ μετά το πέρας του συνεδρίου!

Είναι γνωστό το νέο μοντέλο εργαζόμενου και οι μεταρρυθμίσεις Διαμαντοπούλου προβλέπουν ατομικό φάκελο προσόντων. Σε αυτή την κατεύθυνση,η παρουσία σε μια ομιλίαακόμα και αν σε αυτή είναι ένας βιομήχανος και μιλάει για την επιχείρηση του)Θεωρείται προσόν(!) και αιτία διαχωρισμού με άλλον απόφοιτο που δεν βρέθηκε εκεί.Είναι μάλλον οξύμωρο πανεπιστημιακοί καθηγητές να συμπράττουν ανοιχτά με μια διαδικασία συγκρότησης πιστοποιητικών παρακολούθησης συνεδρίων(ακόμα και αν αυτά είναι ενημερωτικά),αμφισβητώντας ανοιχτά ότι με την λήψη του πτυχίου πρέπει να κατοχυρώνονται το σύνολο των επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων στα τμήματα που εργάζονται.Δηλαδή ότι το πτυχίο οφείλει να αποτελεί μόνη προϋπόθεση για δουλειά.


Είναι σαφές ότι ο στόχος μεταρρυθμίσεων σε εκπαίδευση και εργασία στοχεύει στην διάλυση οποιασδήποτε επαγγελματικής και εργασιακής κατοχύρωσης.Είναι περισσότερο εμφανές παρά ποτέ πως οι θέσεις της ΔΑΠ και η απαθής στάση της απέναντι στην καθημερινότητα των φοιτητών (με την αιώνια επίκληση πως υπάρχουν προτάσεις!)λειτουργούν αντιπαραθετικά προς τα συλλογικά συμφέροντα των φοιτητών.Είναι ενδεικτική η στάση της ΔΑΠ για μπλοκάρισμα της διεξαγωγής Γενικών Συνελεύσεων και η συνεχής επίκληση στα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών, όπου ως πρώτη δύναμη με έναν μαγικό τρόπο θα επιλύσει το σύνολο των προβλημάτων.


Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ αναμφισβήτητα αποτελεί τον εγγυητή των αναδιαρθρώσεων στην εκπαίδευση. Η ζωντάνια των Γενικών Συνελεύσεων, η μαζικότητα και η μαχητικότητα της σπουδάζουσας νεολαίας είναι αναγκαία συνθήκη για να ανατραπεί η επίθεση του κυβερνητικής πολιτικής και των συμμάχων της στην εκπαίδευση. Το νικηφόρο φοιτητικό κίνημα μπορεί να αποτελέσει τη σπίθα που θα βάλει φωτιά στον κάμπο της κοινωνικής αντίστασης και θα ενοποιήσει τους επιμέρους κοινωνικούς αγώνες σε ένα πλατύ πανεκπαιδευτικό - πανεργατικό κίνημα ανατροπής. Ένα κίνημα που θα βάζει στο στόχαστρο την κυρίαρχη πολιτική και που θα παλεύει μαζί με τα αγωνιζόμενα εργατικά σωματεία από τη σκοπιά των αυριανών αναγκών μας και της εργασιακής μας προοπτικής!


Μονόδρομος για την γενιά μας η ανατροπή της πολιτικής τους!


Η ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΜΗΧΑΝΙΚΟΥ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ


Γενικά, επικρατεί η λανθασμένη αστική αντίληψη ότι το επάγγελμα του Πολιτικού Μηχανικού συνδέεται άμεσα με την κοινωνική και οικονομική επιτυχία. Αυτή η εντύπωση ενισχύεται από την αποπροσανατολιστική στάση των παρατάξεων Π.Α.Σ.Π.-Δ.Α.Π. για να αποκωμίζουν μικροπολιτικά οφέλη και να αδρανοποιούν την πολιτική βούληση του φοιτητή, σαν όργανα εφαρμογής της πολιτικής ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Ν.Δ. Αντίστοιχα.

Το καπιταλιστικό σύστημα έχει ευτελίσει τις εργασιακές σχέσεις, δημιουργώντας ένα περιβάλλον σκληρής εκμετάλλευσης μεταξύ εργοδότη (κεφαλαίου) και εργαζομένου για την μεγιστοποίηση των κερδών του πρώτου.

Οι μορφές εργασίας με τις οποίες επιτυγχάνεται αυτό είναι:

  • Εργαζόμενοι με Δελτία Παροχής Υπηρεσιών.(«Μπλοκάκι»):

Ο εκάστοτε εργοδότης προσλαμβάνει έναν πολιτικό μηχανικό ως «εξωτερικό συνεργάτη» χωρίς να του προσφέρει πλήρη απασχόληση και δίχως να του καλύπτει τα έξοδα της ασφάλειας του. Αυτή η μορφή εργασιακής σχέσης μετακυλύει στις πλάτες του εργαζομένου το κόστος ασφάλισης και ακυρώνει τις όποιες συμβάσεις εργασίας.

  • Ελεύθερος επαγγελματίας-Αυτοαπασχολούμενος:

Οι μεγάλες μονοπωλιακές κατασκευαστικές εταιρείες πλήττουν τους μικρομεσαίους ελεύθερους επαγγελματίες (πολιτικούς μηχανικούς) επειδή έχουν την δύναμη να ελέγχουν την αγορά, αδιαφορώντας για τα θεσμοθετημένα εργασιακά δικαιώματα και οδηγώντας στην ανεργία και την ανασφάλεια τους ελεύθερους επαγγελματίες!

  • Εργαζόμενοι σε Δ.Ε.Κ.Ο.( Δ.Ε.Η.,Ο.Σ.Ε.,Ε.ΥΔ.ΑΠ. ) πολλών ταχυτήτων:

Ανάλογα με τους τίτλους σπουδών (Τ.Ε.Ι., Α.Ε.Ι. κ.λ.π.) του κάθε εργαζομένου υπάρχει και αντίστοιχη μισθοδοσία και αντίστοιχα εργασιακά δικαιώματα εντείνοντας τον ανταγωνισμό και υποβαθμίζοντας τον ρόλο του πτυχίου.

Αποτέλεσμα των παραπάνω μορφών εργασιακών σχέσεων είναι:

  1. Απλήρωτες υπερωρίες

  2. Τα εξαντλητικά ωράρια εργασίας

  3. Η απουσία ελεύθερου χρόνου

  4. Παλιοί και νέοι ασφαλισμένοι με διαφορετικό φορολογικό καθεστώς

  5. Ανεργία

  6. Διάλυση συλλογικών διαδικασιών(συνδικαλισμός, γενικές συνελεύσεις κ.λ.π.)

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΤΕΕ η ανεργία των διπλωματούχων πολιτικών μηχανικών ανέρχεται στο 13%. Το ποσοστό αυτό παρουσιάζει σταθερή αυξητική πορεία από το 2006 και συγκεκριμένα στους νέους πολιτικούς μηχανικούς υπολογίζεται στο 23%.(Χωρίς να συμπεριλαμβάνονται σε αυτά τα ποσοστά οι ελαστικές μορφές εργασίας)

Όσο βαθαίνει η ύφεση τα περιθώρια στενεύουν. Οι διεκδικήσεις των φοιτητών θα πρέπει να προσανατολίζονται στην ισχυροποίηση του πτυχίου το οποίο θα διασφαλίζει όλα τα αναγκαία εργασιακά και επαγγελματικά δικαιώματα! Ακόμα οι συλλογικές διεκδικήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας θα πρέπει να μπουν σε πρώτο πλάνο ώστε να αντιταχθούν στην αστική φυλακή της ανεργίας και της ανασφάλειας που σύσσωμες οι δυνάμεις του κεφαλαίου (ΠΑΣΟΚ,ΝΔ,ΕΕ,ΔΝΤ κλπ) προωθούν διεκδικώντας αξιοπρεπείς όρους εργασίας, συλλογικές συμβάσεις κ.λ.π.



ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ!


9 Απριλίου 2011

ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Η εργασιακή προοπτική του μηχανικού και το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011
Ώρα: 13:00
στο αμφιθέατρο ΑΠΜ1

ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΝΕ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ

Στην περίοδο της γενικευμένης επίθεσης σε παιδεία εργασία και λίγο πριν το κατέβασμα του νομού Διαμαντοπουλου για τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ δυστυχώς η ΚΝΕ για άλλη μια φορά βγάζει φλάς αριστερα για να στρίψει δεξιά. Την ώρα που το φοιτητικό κίνημα μπορεί και πρέπει να συμβάλλει με την κλιμάκωση της πάλης του και των κινητοποιήσεων στην ενοποίηση των επιμέρους κοινωνικών αγώνων και αντιστάσεων ενάντια στη σύγχρονη χούντα ΠΑΣΟΚ-ΕΕ-ΔΝΤ, η ΚΝΕ επιλέγει τη διάσπαση του, τον αποπροσανατολισμό από τα πραγματικά ερώτηματα και την κομματική περιχαράκωση.

Ποιό είναι το πραγματικό ερώτημα όπου καλούνται να τοποθετηθούν οι φοιτητές, και με βάση αυτό να οργανώσουν από τα κάτω την πάλη τους και τις συνελεύσεις τους ? Είναι η ημερομηνία διεξαγωγής των φοιτητικών εκλογών ή η συμβολή σε ένα μαχητικό κίνημα διαρκείας για την ήττα και την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής? Η εμμονή από την πλευρά της ΚΝΕ στο πρώτο αποπροσανατολίζει την δράση των φοιτητών, βάζει οριστική ταφόπλακα στην όποια δυνατότητα κοινής συμπόρευσης με το υπόλοιπο φοιτητικό κίνημα, και αντικειμενικά ρίχνει νερό στον μύλο της κυβέρνησης και των συνοδοιπόρων της.

Όλο το προηγούμενο διάστημα η ΚΝΕ επέλεγε να συγκροτεί κλειστές επιτροπές αγώνα (κομματικά μαγαζιά), αντιπαραθετικές και διασπαστικές προς το φοιτητικό κίνημα. Η δικαιολόγηση αυτής της στάσης της είναι ο «εκφυλισμός» του φοιτητικού κινήματος, αρνούμενη κάθε ίχνος αυτοκριτικής για το γεγονός ότι η ίδια μαζί με τις καθεστωτικές παρατάξεις ΠΑΣΠ-ΔΑΠ σαμπόταρε τις γενικές συνελεύσεις, καλώντας τον κόσμο να αποχωρήσει από αυτές, ακόμα και σε σχολές που είναι πρωτοπόρες στο κίνημα, ή ακόμα και σε σχολές που οι συσχετισμοί είναι υπέρ της (Φυσικό Αθήνας, Φυσικό Πάτρας) ή ακόμα χειρότερα σε σχολές κινηματικής ανυδρίας (ΠΑ.ΠΕΙ). Ισχυρίζονται πως οι φοιτητικές συνελεύσεις είναι γραφειοκρατικές λόγω των πλειοψηφιών ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, όταν πέρσι πρωτοστατούσαν στα διαπαραταξιακά μαζέματα για τη συγκρότηση των γραφειοκρατικών οργάνων της ΕΦΕΕ-ΕΣΕΕ(αποδεχόμενοι ακόμα και νοθείες όπως στο ΠΑΜΑΚ και στην ΑΣΟΕΕ), στις οποίες η συσχετισμοί είναι εξίσου πλειοψηφικοί για τις καθεστωτικές παρατάξεις και κατηγορούσαν την Ε.Α.Α.Κ. που είχε ταχθεί ενάντια σε οποιαδήποτε προσπάθεια συγκρότησης αυτών των οργάνων.

Το τελευταίο διάστημα η ΚΝΕ σε πολλές σχολές καλεί τους φοιτητές σε εκλογοαπολογιστικές συνελεύσεις ώστε κάθε σύλλογος να αποφασίσει μόνος του τη μέρα διεξαγωγής των εκλογών του, και να αποτιμήσει το «συνδικαλιστικό έργο» των μελών του ΔΣ(οι περιβόητες «προτάσεις» για τις οποίες σκυλοτρώγονται σε κάθε συνέλευση ΔΑΠ-ΠΑΣΠ). Ήδη ο Σύλλογος Σπουδαστών του τμήματος Μουσικής Τεχνολογίας του ΤΕΙ Κρήτης αποφάσισε για εκλογές στις 11 Μαίου. Αυτή η εξέλιξη πέρα από τη χυδαία μετατροπή των συλλόγων σε ιμάντα μεταβίβασης της κομματικής γραμμής, ενισχύει τον κίνδυνο της μη ενιαίας διεξαγωγής φοιτητικών εκλογών την ίδια ημερομηνία σε ΑΕΙ- ΤΕΙ κατι που θα έχει ως αποτέλεσμα:

  1. Να αποσυνδέσουν τα καθημερινά προβλήματα των φοιτητών από το κεντρικό πολιτικό σκηνικό, από την επίθεση της κυβέρνησης- ΕΕ – ΔΝΤ και κάθε εκφραστή αυτής της πολιτικής σε παιδεία-εργασία-δημοκρατικά δικαιώματα και αναιρεί τη δυνατότητα οι εκλογές να αποτελέσουν πραγματικό δημοψήφισμα της νεολαίας, πολιτικό γεγονός που θα καταδικάζει την αντιδραστική πολιτική του κεφαλαίου και κάθε εκφραστή του.

  2. Είναι βούτυρο στο ψωμί των κυβερνητικών παρατάξεων (ΠΑΣΠ-ΔΑΠ) να διαφοροποιούν τη λογική τους από σχολή σε σχολή (π.χ. άλλη τοποθέτηση έχει η ΠΑΣΠ ΤΕΙ με την ΠΑΣΠ πανελλαδικά).

  3. Αυτή η κίνηση θα αποτελέσει το πρόπλασμα για την διάσπαση των ενιαίων συλλόγων και της δημιουργίας μιας παράλληλης δομής αυστηρά ελεγχόμενη από την ΚΝΕ. Οι ενιαίοι σύλλογοι που ο κάθε φοιτητής εντάσσεται σε αυτούς με την εγγραφή στη σχολή είναι ιστορική κατάκτηση του φοιτητικού κινήματος,και η μαζικότητα τους αποτελεί βασική προυπόθεση για το ξέσπασμα μαχητικών αγώνων, κόντρα σε μια λογική «συνδικαλιστικής ερήμου» όπως στο εργατικό κίνημα όπου μόνο 12% είναι ενταγμένοι σε σωματεία.

Όλη αυτή η τακτική της ΚΝΕ πλαισιώνεται από μια άνευ προηγουμένου και αρχών επίθεση και λασπολογία μονοθεματικά απέναντι στην ΕΑΑΚ δείχνοντας πως τον πολιτισμό του Γιάννη Ρίτσου "ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΟΥΜΕ ΑΔΕΛΦΕ ΜΟΥ ΑΠ' ΤΟ ΚΟΣΜΟ ...ΕΜΕΙΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΜΙΞΟΥΜΕ ΤΟ ΚΟΣΜΟ" τον θυμούνται μόνο στις κομματικές εκδηλώσεις. Το ερώτημα τίθεται επιτακτικά στην ΚΝΕ: Θα μπει πραγματικά στον πόλεμο, με ανατρεπτική αντικαπιταλιστική πολιτική γραμμή; Θα συμβάλει σε ένα πολιτικά επικίνδυνο κίνημα και στην ανατρεπτική κοινή δράση για την ανατροπή της επίθεσης κυβέρνησης και κεφαλαίου ή στον πολιτικό αφοπλισμό και την ήττα των εργαζομένων, με τη λογική «πας μη ΚΚΕ βάρβαρος»;

Οι φοιτητές πρέπει με την συμμετοχή τους να δυναμώσουν τους συλλόγους, να μαζικοποιήσουν της γενικές συνελεύσεις,να ενωθούν με τον αγώνα των εργαζομένων και να πάρουν θέση: να αποδοκιμάσουν στην πράξη τους εκφραστές της κυβερνητικής πολιτικής μέσα στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, και να ανατρέψουν τον σύγχρονο μεσαίωνα που προωθείται.

Όλη η εξουσία στις Γενικές Συνελεύσεις


ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΚΕΡΑΤΕΑ

Την ίδια ώρα που η εξουσία, με συμμάχους της φυσικά τα ΜΜΕ, προσπαθεί να μας πείσει για την αναγκαιότητα κατάργησης κάθε εργασιακού και κοινωνικού δικαιώματος και υποβάθμισης της ζωής μας, ένα μικρό γαλατικό χωριό δείχνει το δρόμο της αντίστασης και της αξιοπρέπειας. Η Κερατέα, μια περιοχή λίγο εξω απ’ την Αθήνα, αμφισβητεί την αυτοκρατορία της κυβέρνησης, της τρόικας και ευρύτερα του συστήματος της αδίσταχτης κερδοφορίας σε βάρος της ανθρώπινης ζωής. Εδώ και ένα μήνα περίπου οι κάτοικοι της αγωνίζονται απέναντι στην προσπάθεια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και του μεγαλοκατασκευαστή Μπόμπολα να δημιουργήσει ΧΥΤΑ στην περιοχή.

Ας δούμε όμως πως έχουν τα γεγονότα. Στις 11 Δεκέμβρη, στις 4 τα χαράματα, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δίνει εντολή να εισβάλουν στο Οβριόκαστρο (περιοχή που είναι προγραμματισμένο να γίνει το έργο) τα μηχανήματα των εργολάβων για να ξεκινήσουν οι εργασίες κατασκευής ΧΥΤΑ στην περιοχή. Σε μια προσπάθεια να καταστείλει τις αντιδράσεις των κατοίκων, που εδώ και 14 χρόνια αρνούνται την δημιουργία χωματερής στην περιοχή τους, έστειλαν συνοδεία των μηχανημάτων ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις και εισαγγελέα για να καταλάβουν την περιοχή. Με άμεσα αντανακλαστικά οι κάτοικοι της περιοχής αντιστάθηκαν και αντιστέκονται ακόμα και σήμερα. Καθημερινά οι κάτοικοι της περιοχής, από νεαρούς μαθητές μέχρι ηλικιωμένες γυναίκες, συγκρούονται με τις πάνοπλες δυνάμεις καταστολής με όποιο μέσο διαθέτουν για να αποτρέψουν την υποβάθμιση της ζωής τους. Απ ΄ τη μία οι αστυνομικές δυνάμεις με χημικά, πλαστικές σφαίρες ακόμα και κανονάκι νερού και απ την άλλη σύσσωμη η κοινωνία της Κερατέας με πέτρες και μολότοφ. Παρ όλους όμως τους τραυματισμούς των κατοίκων (“προνομιακά” αντιμετωπίζονται οι ηλικιωμένοι που δυσκολεύονται να ξεφύγουν από τη μανία των ΜΑΤ), τις αθρόες και απροκάλυπτες συλλήψεις και τους συνεχείς εξευτελισμούς από πλευράς αστυνομίας οι κάτοικοι δε σκύβουν το κεφάλι. Τονίζουν ότι δεν πρόκειται να αφήσουν να καταστραφεί ο αέρας που αναπνέουν και το νερό που πίνουν( κάτω από την περιοχή περνάει υδατόρευμα, άρα συνεπάγεται μόλυνση όλης της περιοχής και της θάλασσας) απλά γιατί η κυβέρνηση έχει τάξει λεφτά σε μεγαλοεργολάβους για τα σκουπίδια όλης της Αθήνας.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, σε συνεργασία με τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ, στο βωμό της προάσπισης των κερδών των μεγαλοκατασκευαστών κάνει πράξη το δόγμα της για πράσινη ανάπτυξη “φυτεύοντας” εκατοντάδες ΜΑΤατζήδες και διαπράττοντας το οικολογικό έγκλημα του ΧΥΤΑ στην περιοχή του Οβριόκαστρου Κερατέας αδιαφορώντας για τις ζωές των κατοίκων και τη μόλυνση της περιοχής, μιας περιοχής που σημειωτέον έχει κηρυχτεί αναδασωτέα. Απέναντι τους έχουν όμως τους εξεγερμένους κατοίκους της Κερατέας, οι οποίοι είναι αποφασισμένοι να συνεχίσουν τον αγώνα τους σ όλα τα επίπεδα μέχρι την τελική δικαίωση. Απέναντι στην κοινωνία της αγοράς, του κέρδους και της μόλυνσης που προτάσσει η κυβέρνηση, η Ε.Ε., το ΔΝΤ προβάλλονται οι συλλογικοί και ανυποχώρητοι αγώνες υπέρ των αναγκών της κοινωνίας.


ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΑΤΡΩΝ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΔΡΑΣΗ

Το τελευταίο διάστημα μέσα στην εκπαιδευτική κοινότητα έχει ανοίξει το πρωτοφανές ζήτημα των πειθαρχικών διώξεων σε μέλη φοιτητικών συλλόγων για συνδικαλιστικές πρακτικές που έχουν κατοχυρωθεί και αναδειχθεί από το φοιτητικό κίνημα εδώ και χρόνια. Πιο συγκεκριμένα μερικές μέρες πριν την κατάθεση του πολυνομοσχεδίου-έκτρωμα για την εκπαίδευση στη βουλή παρά τις οξυμένες αντιδράσεις και αντίθετες αποφάσεις συντριπτικού ποσοστού των φοιτητικών συλλόγων αλλά και μεγάλου μέρους της πανεπιστημιακής κοινότητας (αυτός είναι ο περίφημος «διάλογος») έρχονται να προστεθούν δημοσιεύματα περί διαγραφής 2 φοιτητών, που χαρακτηρίζονται ως ‘’μπαχαλάκηδες’’ ,από το σύλλογο ηλεκτρολόγων μηχανικών για τη συνδικαλιστική τους δράση. Στην ίδια κατεύθυνση έντονη είναι η αναφορά σε επικείμενες πειθαρχικές ποινές και σε άλλες σχολές του Πανεπιστημίου Πατρών (Μηχ/Μηχ, Μαθηματικό,Χημικό), κάτι που επιτελεί προβοκατόρικο ρόλο ως προς τη συνέχιση των δίκαιων κινητοποιήσεων της νεολαίας, που πλάι με τους εργαζόμενους δίνει τη μάχη απέναντι στα νέα μέτρα σε εκπαίδευση και εργασία.

Οι φοιτητές των Ηλεκτρολόγων διώκονται με τη δικαιολογία ότι παρεμπόδισαν τη συνεδρίαση της συνέλευσης του Τμήματος τους να αποφασίσει για την αλλαγή του προγράμματος σπουδών, στα τέλη Ιούλη. Το ζήτημα της αλλαγής του προγράμματος σπουδών βρίσκει εδώ και 15 χρόνια τους φοιτητές αντίθετους, καθώς όλα αυτά τα χρόνια o φοιτητικός σύλλογος παλεύει να μην περάσει μια τέτοια κατεύθυνση εξειδίκευσης και απαξίωσης των πτυχίων και των σπουδών τους, αφού με το νέο πρόγραμμα κατεβαίνουν μαθήματα τομέα στον κορμό, συμπιέζονται τα περισσότερα βασικά μαθήματα, μαθήματα που θέτουν τις βάσεις για ένα μηχανικό, και συνολικά εντείνονται οι ρυθμοί σπουδών, μιας και η ύλη 2 εξαμήνων θα διδάσκεται πλέον σε 1.

Στην πραγματικότητα, το μόνο πραξικοπηματικό στο ζήτημα αυτό αποτελεί η ίδια η ημερομηνία και η διαδικασία ψήφισης της αλλαγής του προγράμματος σπουδών. Τα τμήματα μπορούσαν να διεξάγουν συνελεύσεις μέχρι τις 15 Ιουλίου ενώ το τμήμα αυτό συνεδρίασε μετά τις 17 Ιουλίου αλλά, ούτως ή άλλως , η αλλαγή του προγράμματος σπουδών έπρεπε να έχει εγκριθεί μέχρι και τις 30 Απριλίου. Η δε ψηφοφορία έγινε ενδεικτικά (με ανάταση χειρός ενώ από το νόμο προβλέπεται η ονομαστική ψηφοφορία) σε ένα κλίμα όπου οι καθηγητές αποχωρούσαν ένας- ένας από την αίθουσα. Βέβαια, η ίδια η Πρυτανεία του πανεπιστημίου συνεχίζει να παρέχει κάλυψη σε αυτό το πραξικόπημα, βλέποντας ως μόνο παράνομο τους 2 φοιτητές ,που τόλμησαν να προσπαθήσουν να βάλουν ένα τέλος σε αυτό.

Με βάση αυτά οι φοιτητικοί σύλλογοι αλλά και σωματεία πανελλαδικά καταδικάζουν τις πειθαρχικές διώξεις που ασκούνται και πραγματοποίησαν μαζική παράσταση διαμαρτυρίας στη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου Πατρών την Πέμπτη 10/3 ώστε να ανακληθούν όλες οι πειθαρχικές ποινές και διώξεις. Στη διαδικάσία αυτή, η στάση των πρυτανικών αρχών ήταν αδιάλλακτη και αμετάκλητη εξαρχής, θεωρώντας επί της ουσίας παραβατική συμπεριφορά την υπεράσπιση των αποφάσεων των γενικών συνελεύσεων των φοιτητών. Ταυτόχρονα, όμως, η Σύγκλητος του ΕΚΠΑ αποφάσισε την πλήρη αντίθεση με οποιαδήποτε προσπάθεια πειθαρχικής δίωξης απέναντι σε φοιτητές. Οι πρυτανικές αρχές με δική τους ευθύνη δε δέχτηκαν να υιοθετήσουν αυτήν την απόφαση και αποχώρησαν από τη διαδικασία, αφήνοντας το ζήτημα των πειθαρχικών να εκρεμμεί και τις ποινές που έχουν δοθεί να παραμένουν ενεργές.

Η πειθαρχική δίωξη των συναδέλφων μας δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη μετάφραση της περιστολής των δημοκρατικών μας δικαιωμάτων στα πανεπιστήμια. Η βίαιη καταστολή των κινητοποιήσεων, η κήρυξη οποιαδήποτε απεργίας ξεπερνά τα όρια του υποταγμένου συνδικαλισμού των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ ως παράνομες και καταχρηστικές(ΜΜΜ, ναυτεργάτες), η απαγόρευση της κυκλοφορίας και των συναθροίσεων στις Σέρρες, οι στρατιωτικές ασκήσεις εναντίον εικονικών διαδηλωτών, η κατάσταση στην Κερατέα που παραπέμπει σε κήρυξη στρατιωτικού νόμο, η εργοδοτική τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς συμπληρώνουν το εφιαλτικό μωσαϊκό καταστολής πάνω στο οποίο η κυβέρνηση ελπίζει πως θα πατήσει για συνεχίσει την ανελέητη επίθεση της στους εργαζόμενους και τη νεολαία.

Στην «επιβολή του νόμου και της τάξης» για την οποία μιλούν και η οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η έκφραση της δικής τους βίας εμείς απαντάμε με μαζικούς ανυποχώρητους αγώνες για την ανατροπή της χούντας κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ και συνολικά της αντιλαϊκής πολίτικης. Μέσα από τις διαδικασίες των Γενικών μας Συνελεύσεων και τις διαδηλώσεις θα συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε απέναντι στην συνολική προσπάθεια διαγραφής μας σαν γενιάς ενάντια στο ζοφερό μέλλον της ανεργίας, της ελαστικής εργασίας και τη διάλυση του Δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Στο δρόμο αυτό δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να «τιμωρήσει» τις χιλιάδες φωνές που αντιδρούν στο Πανεπιστήμιο, δεν θα γίνει ανεκτή καμιά συγκρότηση πειθαρχικού συμβουλίου για την δίωξη της πολιτικής δράση των φοιτητών. Η δράση του φοιτητικού κινήματος δεν καταστέλλεται, η αντιδραστική μεταρρύθμιση της Διαμαντοπούλου και η αντιλαική πολιτική θα ανατραπεί!

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, Ε.Ε, Δ.Ν.Τ ΟΔΗΓΟΥΝ ΤΟΝ ΛΑΟ ΣΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ!

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ., η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. σχεδιάζουν την συνέχιση της βάναυσης επίθεσης προς τον λαό μέσω της περιβόητης επιμήκυνσης του χρέους απ'τα επιτελεία τους. Ο Πρωθυπουργός επιβεβαιώνει τον τίτλο που εύστοχα του είχαν δώσει οι Financial Times της Γερμανίας, ως “ο ανθρωπός μας στην Αθήνα”. Προσπαθούν μέσω της νέας ρύθμισης αποπληρωμής του κρατικού χρέους, να διασφαλίσουν ότι οι δανειστές θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους και με το παραπάνω, αδιαφορώντας για την ένδεια του λαού. Ουσιαστικά, αυτό που προωθεί η κυβέρνηση και οι δανειστές είναι ένα συνεχές Μνημόνιο το οποίο θα κρατά ομήρους, δεμένους χειροπόδαρα, τους εργαζόμενους και το δημόσιο πλούτο! Η σωτηρία των τραπεζών και η καταστρατήγηση εργασιακών κεκτημένων είναι βασικές επιδιώξεις του Μνημονίου και της πολιτικής του.

Το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων 50 δις ευρώ, που είχε αρνηθεί με κινηματογραφικό τρόπο η κυβέρνηση μέσω συνεχών διαψεύσεων και επικοινωνιακών τρικ, επιβεβαιώθηκε στη “Σύνοδο για το Ευρώ”, αποδεικνύοντας για ακόμη μία φορά την αντιλαϊκή στάση της κυβέρνησης απέναντι στους εργαζόμενους και την νεολέα. Το ξεπούλημα θα ξεκινήσει με όσες Δ.Ε.Κ.Ο. έχουν απομείνει. Άμεσο επακόλουθο αυτού είναι η αύξηση του κόστους ζωής και η διάλυση των όποιων υπολειμμάτων κοινωνικών παροχών. Η συνέχεια θα έρθει με την δημόσια γη, η οποία θα αποτελέσει και το βασικό στοιχείο αποκρατικοποίησης, αφού η συνολική αξία των Δ.Ε.Κ.Ο. δεν είναι ούτε το 1/5 του συνολικού στόχου του ξεπουλήματος. Στο όνομα της ευημερίας των οικονομικών δεικτών, της αποπληρωμής του χρέους και γενικότερα στον βωμό του κέρδους, υποθηκεύονται όλες οι πλευρές της κοινωνικής ζωής.

Η επίθεση στην εργασία συνεχίζεται και θα ενισχυθεί με την νομική κατοχύρωση του Μνημονίου, που αποτελεί βασικό προσανατολισμό της Κυβέρνησης. Ένας νόμος-πλάισιο που θα νομιμοποιεί την λιτότητα και θα θέσει όρους καπιταλιστικής ανάπτυξης, με μηδενικά ελλείματα και εμπορευματοποίηση των πάντων. Δραματικές αλλαγές στο επίπεδο ζωής, αμόκ ιδιωτικοποιήσεων και πειθάρχηση στους όρους που θέτουν οι τοκογλύφοι, θα έχει η αναδιάρθρωση του χρέους που σχεδιάζεται. Μέσα σ'αυτό το περιβάλλον, ο εργαζόμενος καλείται να αντιμετωπίσει την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, τις επικείμενες μειώσεις μισθών και στον δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα. Οι συλλογικές διεκδικήσεις πλήττονται με τον πιο βρώμικο τρόπο για την σωτηρία του κεφαλαίου και των μηχανισμών του.

Τα Μ.Μ.Ε. έχουν ρόλο ρυθμιστή και εκτονωτή της κοινής γνώμης. Τα παπαγαλάκια κάθε δελτίου, τα οποία δεν διαφέρουν καθόλου από τους εκπροσώπους τύπου της κυβέρνησης, προσπαθούν να πείσουν το λαό ότι όλα είναι καλά και ότι η σωτηρία της χώρας απαιτεί θυσίες που όλοι πρέπει να καταβάλουμε. Την πολιτική της αστικής τάξης πρέπει να την πληρώσει ο λαός και να σκάσει... Εμείς δεν το βουλώνουμε, φωνάζουμε δυνατά ΠΑΡΩΝ! Όλη αυτή η προπαγάνδα και η “κάτω απ'το τραπέζι” συνεργασία με την κυβέρνηση ενισχύεται και από τις υπόλοιπες δυνάμεις του αστικού μπλοκ. Ν.Δ., ΛΑ.Ο.Σ., Ντόρα Μπακογιάννη και Δημοκρατική “Αριστερά” προσφέρουν δεκανίκια συνεργασίας στους προτεργάτες του ολοκαυτώματος του λαού.

Η μόνη λύση απέναντι στην επίθεση του κεφαλαίου είναι η μαχητική απαίτηση ενός πλαισίου διεκδικήσεων προς όφελος των εργαζομένων που θα προκαλέσει ρήγματα στην αστική κυριαρχία και θα αποτελέσει έναυσμα αντικαπιταλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας. Οι συγκλονιστικές αλλάγες που βιώνουμε πρόκειται να αλλάξουν ριζικά την ζωή μας! Το δόγμα τους σοκ που πιστά υπηρετεί η κυβέρνηση πρέπει να αφυπνίσει τις συνείδησεις του κόσμου και όχι να τους δημιουργεί φοβικά σύνδρομα και ηττοπάθεια. Ο λαός παίρνοντας γεύση από τις ιστορικές εξεγέρσεις του αραβικού κόσμου και την κατάληψη του καπιτωλίου του Ουισκόνσιν πρέπει να ορθώσει το ανάστημά του και να αρνηθεί την νέα ζωή που προσπαθούν να του επιβάλλουν. Να φουντώσει τις δράσεις του απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική της Κυβέρνησης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Δ.Ν.Τ.. Οι δρόμοι πρέπει να γεμίσουν από τους διαδηλωτές, να προκληθεί γενικό black-out στην παραγωγική μηχανή του κράτους. Ο εργάτης να παλέψει πλάϊ στον φοιτητή αρνούμενοι την αστική φυλακή που τους επιβάλλεται!

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΜΕ ΑΝΥΠΑΚΟΗ,

ΑΓΩΝΕΣ, ΡΗΞΗ, ΑΝΑΤΡΟΠΗ!!!

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕ ΜΑΣ ΣΤΑΜΑΤΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ ΞΑΝΑ

Σε μια περίοδο που η χούντα κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ εξαπολύει την πιο βάρβαρη επίθεση ενάντια στα δικαιώματα και τις όποιες κατακτήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας με την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, την άμεση και έμμεση μείωση των μισθών, την αναίρεση κοινωνικών παροχών και κατακτήσεων, τις νέες ιδιωτικοποιήσεις με το ξεπούλημα 50 δις από την δημόσια περιουσία, την εκτίναξη της ανεργίας και το πολυνομοσχέδιο-εκτρωμα για την παιδεία το κράτος προχωράει σε μια αυταρχική θωράκιση του και ξεγυμνώνει την υπάρχουσα δικτατορία της κυβέρνησης πάνω στους εργαζόμενους εντείνοντας την καταστολή και ποινικοποιώντας όσους αντιστέκονται κι αγωνίζονται.

Στα πλαίσια αυτής της επίθεσης στα δημοκρατικά δικαιώματα δεν είναι καθόλου τυχαία η ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης των φοιτητών, λίγες εβδομάδες μετά τα γεγονότα της Νομικής και το μπαράζ δημοσιευμάτων υπέρ της κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου. Μερικές μέρες πριν την κατάθεση του πολυνομοσχεδίου-έκτρωμα στη βουλή παρά τις οξυμένες αντιδράσεις και αντίθετες αποφάσεις συντριπτικού ποσοστού των φοιτητικών συλλόγων αλλά και μεγάλου μέρους της πανεπιστημιακής κοινότητας (αυτός είναι ο περίφημος «διάλογος») έρχονται να προστεθούν δημοσιεύματα περί διαγραφής της φοιτητικής ιδιότητας 2 μελών της Ε.Α.Α.Κ. για τη συνδικαλιστική τους δράση, μέλη του συλλόγου ηλεκτρολόγων μηχανικών, χαρακτηριζόμενοι ως ‘’μπαχαλάκηδες’’. Στην ίδια κατεύθυνση έντονη είναι η αναφορά σε επικείμενες πειθαρχικές ποινές σε μέλη της Ε.Α.Α.Κ. και σε άλλες σχολές του Πανεπιστημίου Πατρών (Μηχανολόγοι Μηχανικοί, Μαθηματικό), κάτι που επιτελεί προβοκατόρικο ρόλο ως προς τη συνέχιση των δίκαιων κινητοποιήσεων της νεολαίας, που πλάι με τους εργαζόμενους δίνει τη μάχη απέναντι στα νέα μέτρα σε εκπαίδευση και εργασία.

Η πειθαρχική δίωξη των συναδέλφων μας δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη μετάφραση της περιστολής των δημοκρατικών μας δικαιωμάτων στα πανεπιστήμια. Ταυτόχρονα η βίαιη καταστολή των κινητοποιήσεων, η απαγόρευση της κυκλοφορίας και των συναθροίσεων στις Σέρρες, οι στρατιωτικές ασκήσεις εναντίον εικονικών διαδηλωτών, η κατάσταση στην Κερατέα που παραπέμπει σε κήρυξη στρατιωτικού νόμου, η κήρυξη οποιαδήποτε απεργίας ξεπερνά τα όρια του υποταγμένου συνδικαλισμού των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ ως παράνομες και καταχρηστικές(ΜΜΜ, ναυτεργάτες), διώξεις μελών της πρωτοβουλίας αλληλεγγύης στους 300 μετανάστες, η εργοδοτική τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς συμπληρώνουν το εφιαλτικό μωσαϊκό καταστολής πάνω στο οποίο η κυβέρνηση ελπίζει πως θα πατήσει για συνεχίσει την ανελέητη επίθεση της στους εργαζόμενους και τη νεολαία.

Στην «επιβολή του νόμου και της τάξης» για την οποία μιλούν και η οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η έκφραση της δικής τους βίας εμείς απαντάμε με μαζικούς ανυποχώρητους αγώνες για την ανατροπή της χούντας κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ και συνολικά της αντιλαϊκής πολίτικης. Μέσα από τις διαδικασίες των Γενικών μας Συνελεύσεων και τις διαδηλώσεις θα συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε απέναντι στην συνολική προσπάθεια διαγραφής μας σαν γενιάς ενάντια στο ζοφερό μέλλον της ανεργίας, της ελαστικής εργασίας και τη διάλυση του Δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης,. Στο δρόμο αυτό δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να «τιμωρήσει» τις χιλιάδες φωνές που αντιδρούν στο Πανεπιστήμιο, δεν θα γίνει ανεκτή καμιά συγκρότηση πειθαρχικού συμβουλίου για την δίωξη της πολιτικής δράση των φοιτητών. Η δράση του φοιτητικού κινήματος δεν καταστέλλεται, η αντιδραστική μεταρρύθμιση της Διαμαντοπούλου θα ανατραπεί!

ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ: Ο Αραβικός κόσμος αλλάζει...

Οι αγαπητές στην Δυτική Συμμαχία ολιγαρχίες πέφτουν. Ο Αραβικός κόσμος εξεγείρεται, ξεσπά και προκαλέι ένα ντόμινο ιστορικών εξελίξεων σε τοπικό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο. Οι αραβικοί λαοί, αυτοί που τόσο λοιδορήθηκαν από τους υποκριτές που κυβερνούν τον λεγόμενο πολιτισμένο κόσμο επιχειρούν τώρα την μεγάλη ανατροπή.

Ένας άνθρωπος ήταν ικανός να γίνει η αφορμή για να ξεκινήσει η μεγαλύτερη εξέγερση στην Ιστορία του Αραβικού Κόσμου. Ο Mohamed Bouazizi αυτοπυρπολείται ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τον καθεστώς Ben Ali που λόγο της κρίσης είχε βαθύνει επικίνδυνα. Οι αυθόρμητες συγκεντρώσεις των Τυνήσιων δεν μπόρεσαν να κατασταλούν από τις οδές στρατού, αστυνομίας και η κατάρρευση του Ben Ali ήταν θέμα χρόνου. Να τονιστεί πως η εξέγερση δεν αποτελεί προϊόν τυφλής και ωμής εκτόνωσης. Τυνήσιοι αγωνιστές πολλά χρόνια πριν τα “είχαν βάλει” με τον Τυνήσιο ηγέτη πληρώνοντας με την ζωή τους τις πράξεις αντίστασης στο απολυταρχικό καθεστώς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο διαχειριστής του αντικαθεστωτικού blog “Σελίδα του Νεζιν”, ο οποίος συνάσπισε τους Τυνήσιους του εξωτερικού, φυλακίστηκε από τις δυνάμεις ασφαλείας, αποφυλακίστηκε χωρίς λόγο και μία εβδομάδα μετά την αποφυλάκιση του βρέθηκε δολοφονημένος.

Η σπίθα έγινε φλόγα και άρχισε να πυρπολεί και το καθεστώς Moubarak. Η Αίγυπτος, η μητέρα του Αραβικού κόσμου εξεγείρεται σχεδόν ταυτόχρονα με την Τυνησία. Η εξέγερση διαρκεί πάνω από ένα μήνα μέσα στον οποίο χιλιάδες άνθρωποι δολοφονούνται, τεράστιες σε συμμετοχή διαδηλώσει λαμβάνουν χώρα σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Αιγύπτου και η αχανής αλλά πάντα κατάμεστη πλατεία Ταχρίρ(όπου Ταχριρ σημαίνει απελευθέρωση) μετατρέπεται σε σύμβολο επανάστασης ενός λαού βασανισμένου από δικτατορίες και ολιγαρχίες. Ο Moubarak πέφτει αλλά ο λαός παραμένει στους δρόμους όσο Μεγάλες Δυνάμεις και Στρατός καραδοκούν να ανακαταλάβουν την εξουσία. Ιεμένη και Μπαχρέϊν μπαίνουν και αυτές στον χορό των διαδηλώσεων με έντονο τον ανατρεπτικό χαρακτήρα και με κυρίαρχη την επιμονή των λαϊκών στρωμάτων για αλλαγή, δημοκρατία και λαϊκή εξουσία.

Η Λιβύη έρχεται να συμπληρώσει το παζλ των εξελίξεων. Τελευταία χρονικά έξεγερση αλλά πιο αιματοβαμμένη και χαρακτηριστική από όλες. Ο Μουαμάρ Καντάφι δίνει σαφείς εντολές για κατάπνιξη του κινήματος. Πάνω από 10.000 διαδηλωτές νεκροί, επαναπατρισμός χιλιάδων Ευρωπαίων businessman, κατάρρευση των οικονομικών συμφωνιών που είχε συνάψει ο Καντάφι για τις κατασκευές, το νερό, το πετρέλαιο κτλ. Μια ρευστή κατάσταση η οποία οδηγείται και αυτή στην ανατροπή του συνταγματάρχη Καντάφι. Παρόλα αυτά η ουσιαστική έλλειψη επαναστατικής αριστεράςδημιουργεί κινδύνους εμφύλιων συρράξεων και αμερικανικών επεμβάσεων.


Το προφίλ των καθεστώτων


Τα περισσότερα καθεστώτα του αραβικού κόσμου παρουσιάζουν πολλά κοινά μεταξύ τους. Ίσως γιατί είχαν τον ίδιο υποκινητή. Τις Ηνωμένες πολίτειες Αμερικής και το Ισραήλ. Ένας ισόβειος ηγέτης σε κάθε χώρα ο οποίος βρίσκεται στην εξουσία τουλάχιστον 2 δεκαετίες ( Μπεν Άλι, Μουμπάρακ, Καντάφι) με έντονες διπλωματικές αλλά και προσωπικές σχέσεις τόσο με την Αμερική όσο και με την οικονομική Ένωση της Ευρώπης. Ben Ali, Moubarak, ο υπουργός εξωτερικών του Ισραήλ ανήκουν στην Σοσιαλιστική Διεθνή όπου πρόεδρός της είναι ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας Γιώργος Παπανδρέου.

Εταιρείες απ'την Γαλλία, την Ιταλία, το Ισραήλ και τις Η.Π.Α. Δραστηριοποιούνταν με μεγάλη επιτυχία στις χώρες οι οποίες στο σύνολο τους πέραν της Τυνησίας έχουν πλούσιο ορυκτό πλούτο. Να σημειωθεί πως ακόμα και η Ελλάδα είχε συνάψει οικονομικές συμφωνίες με την Λιβύη(ας μην λησμονούμε τις εγκάρδιες σχέσεις Καντάφι-Παπανδρέου και την συνάντηση τους πριν από μερικούς μήνες). Πέραν αυτών η καταλήστευση του ιδιωτικού τομέα από τις οικογένειες που έχαιραν της ευνοϊκής μεταχείρισης των δικτατόρων διέλυε κάθε πιθανότητα οικονομικής δραστηριότητας των μικρομεσαίων.

Ισχυρός πυλώνας των καθεστώτων αποτελούσαν τα ισχυρά κόμματα που είχαν δημιουργήσει οι δυνάστες. Αυτά είχαν στηρίξει την πολιτική τους δράση στο ρουσφέτι και την διαπλοκή. Πολλοί εγγράφονταν στους καταλόγους των κομμάτων για να κερδίσουν μία δουλειά ή για να αποφύγουν διωγμούς και φυλακίσεις. Έτσι το κόμμα του Ben Ali παρουσίαζε 2.500.000 μέλη σ'ένα εκλογικό σώμα 8.000.000 ανθρώπων. Παρόλα αυτά, αυτό το σαθρό πολιτικό σύστημα μέσω του βολέματος και της πρόσκαιρης οικονομικής φερεγγυότητας που προσέφερε είχει καλλιεργήσει την ευνοϊκή στάση μιας ομάδας της μεσαίας τάξης και του στρατού που υποστήριζε τους ηγέτες αυτούς κάνοντας τα στραβά μάτια στις διώξεις και στην εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων.

Τέλος οι πολυάριθμες αστυνομικές δυνάμεις, στρατός και δυνάμεις ασφαλείας εφοπλισμένοι με την τελευταία λέξη της αμερικάνικης αντικατασταλτικής τεχνολογίας κρατούσαν σφιχτά δεμένα τα χέρια και τα πόδια οποιασδήποτε συνδικαλιστικής, κοινωνικής και συλλογικής έκφρασεις. Εξαφανίσεις βασανιστήρια, παρακολουθήσεις, φυλακισμοί, ωμή καταστολή, τυφλή τρομοκρατία συνέθεταν το πορτρέτο της κατάστασης αυτής. Ο στρατός σε συνεργασία με την αστυνομία είχαν καταπνίξει πολλές φορές κινήματα με χαρακτηριστικό παράδειγμα την “Εξέγερση του ψωμιού” στην Τυνησία τον Γενάρη του '84.

Τα μολυβένια χρόνια πέρασαν ανεπιστρεπτί. Η μαριονέτα του Ο.Η.Ε. Δεν πείθει την κοινή γνώμη με τα κροκοδείλια δάκρυα που χύνει. Τα Μ.Μ.Ε. Όσο και να εκφοβίζουν δεν σταματούν την Ιστορία. Οι μπίζνες και το φυσικό αέριο , υπο την κηδεμονία και την “προστασία” των Μεγάλων Δυνάμεων είναι πλέον επαγγελίες απατηλές που σύντομα θα αποδειχθούν αέρας. Το άνοιγμα των νοτίων συνόρων της Γάζας(σύνορα με Αιγυπτο) δείχνουν τον δρόμο της εξέγερσης των νένω και καθαρών ανθρώπων της αιώνιας μεσόγειας θάλασσας.

Αυτοί με τους κατακτητές, με τους καταπιεστές εμείς με τα γεμάτα ζωή και προσδοκία “ξυπόλυτα τάγματα” που γράφουν Ιστορία...


3 Απριλίου 2011

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ, ΜΑΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝ ΟΤΙ ΜΕΙΝΑΜΕ ΑΔΙΑΒΑΣΤΟΙ

Ο λόγος για την κατεύθυνση της κυβέρνησης για την εκκαθάριση πανεπιστημιακών συγγραμμάτων. Σε περιόδο μνημονίου και κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ η ύπαρξη βιβλίων είναι περιττό έξοδο. Η ύπαρξη παραπάνω από 1! βιβλίων για την κάλυψη της ύλης ενός μαθήματος θεωρείται υπέρβολή και η ‘’σοσιαλιστική’’ κυβέρνηση έρχεται να βάλει ένα τέλος στην αδιαφάνεια και το σκάνδαλο(!) της παροχής βιβλίων στους φοιτητές. Ήδη σε Ιατρική και Νομική Αθήνας άρχισε η διαδικασία εκαθάρρισης ‘’περιττών’’ εξόδων…

Πρώτα, ήταν τα σχολεία:η κατάργηση του Οργανισμού Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων το Φεβρουάριου δεν ήταν παρά η αρχή του τέλους για τους μαθητές δημοτικού-γυμνασίου-λυκείου, αφού όπως φαίνεται από το 2013 και μετά θα καλούνται να πληρώσουν για τα σχολικά τους βιβλία.

Τώρα έρχεται και η σειρά του Πανεπιστημίου, και εδώ τα πράγματα είναι πιο αυστηρά:Με σχετική του ανακοίνωση, το Υπουργείο (διάλυσης της) παιδείας ορίζει ότι εφεξής ισχύει η ισότητα: 1 σύγγραμμα = 1 βιβλίο, στέλνοντας ουσιαστικά τα υπόλοιπα στα αζήτητα και τους φοιτητές στα βιβλιοπωλεία για να τα προμηθευτούν.Άμεση Μετάφραση:Σε μαθήματα που μέχρι τώρα μας δίνονταν 2 ή περισσότερα βιβλία που κάλυπταν από κοινού την ύλη, από εδώ και στο εξής θα μας δίνεται ένα και μοναδικό βιβλίο.Κατ επέκταση τα υπόλοιπα βιβλία θα καλούμαστε να τα πληρώσουμε τη στιγμή μάλιστα που η ύλη δεν θα είναι συγκεκριμένη καθώς θα μοιράζεται στα παραπάνω συγγράμματα.

Ολα αυτα γίνονται την ίδια ώρα που η κυβέρνηση δανείζει ακόμα 30 δις στις τράπεζες (συνολικά είτε σε ρευστό είτε σε εγγυήσεις τα τελευταία χρόνια το ποσό αγγίζει τα 110δις όσο δηλαδή και το ύψος της δανειακής σύμβασης που έφερε τα μνημόνια!), και οι φοιτητές καλούνται να επωμιστούν το χρέος που γεννά η πολιτική τους. Η υποβάθμιση της φοιτητικής καθημερινότητας και το τσάκισμα της εργασιακής προοπτικής παίρνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις, αναβαθμίζοντας την αναγκαιότητα άμεσης απάντησης.Το φοιτητικό κίνημα να μην κάνει την χάρη απέναντι σε όσα παπαγαλάκια (πράσινα ή μπλε) συνεχίζουν να ευαγγελίζονται τον ‘’διάλογο’’. Μαχητική και μαζική απάντηση να δοθεί από τους ίδιους τους φοιτητές μέσα από την συμμετοχή στις Γενικές Συνελεύσεις και τις δράσεις των Συλλόγων, για την ανατροπή των μέτρων αλλά και της ίδιας της χούντας κυβέρνησης-Ε.Ε.-ΔΝΤ

Μονόδρομος δεν είναι η πολιτική τους, μονόδρομος είναι η ανατροπή της πολιτικής τους!