14 Μαΐου 2012

Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ…Η ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ!

Στην εποχή της πιο βάρβαρης εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και της πιο λυσσαλέας επίθεσης για να υπερβεί το κεφάλαιο την κρίση του, το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης – Ε.Ε. - Δ.Ν.Τ και οι σύμμαχοί τους (πολιτικοί, συνδικαλιστικοί, οικονομικοί κλπ), μέσω του Συμφώνου για το Ευρώ, του Psi , και των αλλεπάλληλων τοκογλυφικών δανειακών συμβάσεων προσπαθούν να επιβάλλουν ένα καθεστώς κοινωνικής καταστροφής και διαρκούς λιτότητας για το σύνολο του ελληνικού λαού . Στην εποχή όπου η ανεργία χτυπάει νούμερα ρεκόρ και οι πολιτικές αυτοκτονίες είναι εντός της ημερήσιας διάταξης τίθεται το ερώτημα: μπορούν τα πράγματα να πάνε αλλιώς για το λαό και τη νεολαία;.Η  απάντηση έχει δοθεί με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο από τους ανυποχώρητους αγώνες του προηγούμενου διαστήματος. Από τις  πανεργατικές απεργίες με αποκορύφωμα τη μεγαλειώδη κινητοποίηση στις 12 Φλεβάρη ενάντια στην ψήφιση της δανειακής σύμβασης μέχρι των ηρωικό αγώνα των Χαλυβουργών, τις πλατείες του αγώνα και της αυτοοργάνωσης αλλά και το φοιτητικό κίνημα του Σεπτέμβρη. Για να πάνε όμως τα πράγματα αλλιώς  οφείλει να τεθεί από το σύνολο της νεολαίας και του εργαζόμενου κόσμου ο στόχος για την ανατροπή της επίθεσης, και τη σύγκρουση με τους βασικούς πυλώνες της πολιτικής του κεφαλαίου (χρέος, Ε.Ε., Μνημόνια κτλ)  που έχει εξαπολυθεί και η οποία όχι μόνον αναιρεί τις κατακτήσεις νεολαίας και εργαζομένων αλλά στραγγαλίζει και τα σύγχρονα δικαιώματα και ανάγκες του λαού. Βέβαια έχουμε βαθιά επίγνωση ότι αυτή η πολιτική στοχοθεσία  δεν πρόκειται να εφαρμοσθεί χωρίς την επιβολή  από την δύναμη των αγώνων μας, και από ένα μαχητικό κίνημα νεολαίας-εργαζομένων . Η σπουδάζουσα νεολαία οφείλει να βρίσκεται στη μάχη αυτή παλεύοντας για αξιοπρεπή εκπαίδευση και εργασία που περνάει από την ανατροπή του εκτρωματικού νόμου 4009  και παράλληλα να ενώνεται με τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας σε ένα μαχητικό αγωνιστικό μέτωπο λαού και νεολαίας που θα ανατρέψει τη βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου και των εκφραστών του και θα επιβάλλει μια ριζικά διαφορετική πορεία στην ελληνική κοινωνία
Σε αυτή την κατεύθυνση καλούμε την σπουδάζουσα νεολαία στις 16 Μαΐου να ενισχύσει τα ψηφοδέλτια της Ε.Α.Α.Κ., να ενισχύσει τα σχήματα της Ε.Α.Α.Κ. Η εκλογική ενίσχυση της Ε.Α.Α.Κ. , και σε αυτό θέλουμε να είμαστε καθαροί, δεν έχει ανταλλακτική αξία στα χέρια μας. Δεν είναι ψήφος που πωλείται, δεν είναι ψήφος υπόσχεσης φιαλών ουίσκι, δεν είναι ψήφος υπόσχεσης σημειώσεων ή ακόμα περισσότερο “βοηθείας για το μάθημα με το καλό κονέ που έχω”. Αντίθετα ψήφος στην ΕΑΑΚ σημαίνει:

1ον  Ένα καθαρό μαύρο στην βάρβαρη πολιτική της εξαθλίωσης που μας έχουν επιβάλει οι πράσινες και γαλάζιες κυβερνήσεις όλων των προηγούμενων χρόνων και τα πολιτικοί τους εκφραστές μέσα στις σχολές (ΠΑΣΠ, ΔΑΠ).Ταυτόχρονα αποτελεί ψήφο διεκδίκησης των συλλογικών συμφερόντων της σπουδάζουσας νεολαίας . Ενίσχυση των πάγιων αιτημάτων του φοιτητικού κινήματος για : ενιαία και ισχυρά πτυχία με πλήρη κατοχύρωση στην εργασία και δημόσια και δωρεάν παιδεία .
2ον  Είναι ψήφος όχι τόσο για τις 16 αλλά πολύ περισσότερο για τις 17 Μάη. Γιατί δεν είμαστε αυτοί που την επόμενη μέρα θα κοιτάξουν να εξαργυρώσουν την ψήφο σε καρέκλες, κομπρεμί κλπ. Αντίθετα, ζητούμενο για το φοιτητικό κίνημα είναι την επαύριο κιόλας των εκλογών, το ξέσπασμα κινηματικών διαδικασιών για την ανατροπή τόσο του  νέου νόμου πλαίσιο όσο και της αντιλαϊκής επίθεσης συνολικότερα. Η ως τα τώρα στάση μας και πολύ περισσότερο η ίδια η μάχη του φοιτητικού κινήματος που κατάφερε να μπλοκάρει στην πράξη τον νέο-νόμο έκτρωμα για τα πανεπιστήμια  αποτελεί την καλύτερη απόδειξη αυτής μας της θέσης και πρακτικής, κόντρα σε κάθε προσπάθεια πειθάρχησης και φίμωσης της νεολαίας.
3ον  Γιατί μέσα και από αυτήν τη διαδικασία θέλουμε να εκφραστεί το ρεύμα της άλλης αριστεράς, που έχει πάρει διαζύγιο από τόσο από την αριστερά του “μη χείρον βέλτιστο” και του κοινοβουλευτικού (α)διεξόδου (ΣΥΡΙΖΑ/ΑΡΕΝ) όσο και από την αριστερά της ήττας, και της στείρας διαμαρτυρίας, αρκεί το κόμμα-μοναστήρι να είναι καλά (ΚΝΕ/ΜΑΣ/ΠΚΣ). Το ρεύμα της αριστεράς των μαζικών νικηφόρων συλλογικών αγώνων, της ρήξης και της ανατροπής.
Με αυτή την έννοια και με αυτούς τους στόχους καλούμε τους φοιτητές αφενός να γυρίσουν την πλάτη στους πολιτικούς φορείς του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που το μόνο που έχουν να προσφέρουν είναι ανεργία και λιτότητα στην νεολαία, όπως άλλωστε και το σύστημα που υπερασπίζονται. Αφετέρου να εκφράσουν την οργή και αγανάκτηση τους όχι μέσω της ακίνδυνης επιλογής όπως έχει αποδειχθεί αυτού της αποχής/ λευκού/άκυρου άλλα αυτή η οργή να εκφραστεί μέσα από τις δυνάμεις που παλεύουν για την ήττα της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων και των θεσμών που τις συντηρούν. Έτσι και αλλιώς ο κόσμος θα γυρίσει ανάποδα μονάχα από τα κινήματα νεολαίας εργαζόμενων. Με μια άλλη, λοιπόν, αριστερά για μια άλλη ζωή. Με μια αριστερά ανεξάρτητη από την αστική πολιτική και τα κόμματα της, με μια αριστερά μαχόμενη, έξω από τους αδιέξοδους δρόμους της συνδιαχείρησης και του συμβιβασμού. Με την αριστερά της ρήξης και της ανατροπής !Με συλλογικούς ανυποχώρητους αγώνες θα νικήσουμε!
Στις 16 Μαΐου δυναμώνουμε το ρεύμα της ανατροπής στηρίζουμε-ψηφίζουμε:  
          ΑΝ.Α.ΚΙΝΗΣΗ – Ε.Α.Α.Κ.

ΔΑΠ- ΠΑΣΠ: Η ΠΑΡΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ

Ζούμε σε έναν ιδιότυπο μετεκλογικό, μα παράλληλα προεκλογικό πυρετό. Αν και αυτός ο πυρετός έχει απομακρύνει τους εργαζόμενους και τη νεολαία από τις συνήθεις θέσης μάχης τους , ο λαός μπόρεσε μέσα από τις εκλογές να φέρει μια έστω και αντιφατική νίκη , να γκρεμίσει τα κόμματα του μνημονίου και να αμφισβητήσει τους εκβιασμούς που είχαν θέσει τα κόμματα της πραξικοπηματικής συγκυβέρνησης. .Αλλαγή πολιτικού σκηνικού λοιπόν; Είναι δύσκολο να το πούμε, γιατί την ανατροπή μπορούμε να τη φέρουμε μόνο μέσα από μαζικούς, οργανωμένους, ανυποχώρητους και πολιτικοποιημένους αγώνες, γιατί το γήπεδο του λαϊκού κινήματος δεν είναι το κοινοβούλιο, αλλά τα σωματεία, οι φοιτητικές συνελεύσεις, οι πορείες... Παρόλα αυτά δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε ότι για πρώτη τουλάχιστον φορά μεταπολιτευτικά έχουν πάψει να πείθουν τον κόσμο οι δυνάμεις του δικομματισμού, οι πολιτικές αυτές δυνάμεις που τόσα χρόνια κυβερνούσαν τη χώρα. Σε κάθε κουβέντα που ακούγεται δεξιά και αριστερά όλοι μιλούν για τους πολιτικά υπεύθυνους, για αυτούς τους λακέδες που σώζουν συνεχώς την Ελλάδα των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, των βιομηχάνων και άλλων κεφαλαιοκρατών και γκρεμίζουν την Ελλάδα των εργαζομένων, των ανέργων και της νεολαίας. Αυτές οι πολιτικές δυνάμεις έχουν και τα “φυτώριά” τους στα Πανεπιστήμια: ένα τσούρμο ανερχόμενων στελεχών και λοιπών γλειφτών κάθε είδους εξουσίας. Η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ αποτελούν εδώ και χρόνια το μακρύ χέρι του δικομματισμού στα Πανεπιστήμια, τον εκφραστή κάθε αντιδραστικής μεταρρύθμισης και συνάμα τον απεργοσπαστικό μηχανισμό στις περιόδους που το φοιτητικό κίνημα βράζει. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ αποτελεί για πάνω από μια εικοσαετία την ηγεμονική δύναμη της πολιτικής του κεφαλαίου στο χώρο του φοιτητικού συνδικαλισμού.. Η ΔΑΠ έχει την πιο στιβαρή νεοφιλελεύθερη πολιτική και ακόμα και η παραπάνω συμπεριφορά έχει ένα στόχο: την απονομιμοποίηση των συλλογικών αγώνων για να διευκολυνθούν οι κυβερνήσεις στο έργο της διάλυσης του δημοσίου Πανεπιστημίου. Είναι μάλιστα η παράταξη που μπορεί να βλέπει τις πολιτικές της θέσεις να επιβεβαιώνονται απόλυτα μέσα από την αντιδραστική επίθεση που εξαπολύει αυτή η πολιτική Η πρόταση «Παιδεία 2020» της ΔΑΠ που (σαν να συναγωνίζεται τον νέο νόμο πλαίσιο) μιλάει για επι της ουσίας διάλυση των πτυχίων ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, κατάργηση του ασύλου, διάλυση των Γενικών Συνελεύσεων και των Φοιτητικών Συλλόγων, χρηματοδότηση των ιδρυμάτων από επιχειρήσεις, αξιολόγησή τους από εξωτερικούς φορείς με βάση τις ανάγκες της αγοράς, κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων και αντικατάστασή τους από ηλεκτρονικά και δεν αναφέρεται καν στο ζοφερό εργασιακό μας μέλλον, πλασάροντας την εικόνα του νεογιάπη. Παράλληλα, με τη δικαιολογία της ανάγκης επίλυσης των φοιτητικών θεμάτων δεν κάνει κουβέντα για τα μνημόνια που διαλύουν το Πανεπιστήμιο και φτωχαίνουν τους φοιτητές και τις οικογένειές τους και ούτε που διανοείται τη συμμετοχή των φοιτητών σε δυναμικές κινητοποιήσεις. Προκειμένου να εγγυηθεί όλα τα παραπάνω η ΔΑΠ είναι πρόθυμη να καταλύσει κάθε όψη δημοκρατίας εντός των φοιτητικών συλλόγων ακόμα και να στραφεί ενάντια σε αποφάσεις εκατοντάδων φοιτητικών συλλόγων και σε φοιτητές . Η ΔΑΠ ήταν αυτή που στο ΤΕΙ Θεσσαλονίκης περιφρούρησε τη διαδικασία συγκρότησης Συμβουλίου Διοίκησης φορώντας κράνη κρατώντας λοστούς και χτυπώντας φοιτητές του ΤΕΙ αλλά και άλλων σχολών. Για να κλείνουμε με την “πρώτη και πιο διαπλεκόμενη” παράταξη θα θυμηθούμε την αφίσα που λέει “όχι στη γενιά που μας έφτασε ως εδώ- ναι στη γενιά που θα τα αλλάξει όλα”: Καταρχάς δε μας έφτασε ως εδώ μια γενιά, αλλά οι πολιτικοί εκφραστές του κεφαλαίου, μεγάλο μέρος των οποίων ήταν πρώην ΔΑΠίτες, όπως με καμάρι λέγατε στις συγκεντρώσεις σας με τον σουβλοφάγο πρώην Πρωθυπουργό σας Κ. Καραμανλή. Και επίσης σας ενημερώνουμε ότι αυτοί που θα τα αλλάξουν όλα ή θα είναι ο εργαζόμενος παρέα με το νεολαίο ή δε θα τα καταφέρει κανείς προς όφελός τους. Ο έτερος δίδυμος πύργος του δικομματισμού η ΠΑΣΠ ταλανίζεται από πολλές αντιφάσεις και η γραμμή του δεν είναι τόσο ξεκάθαρη όσο της ΔΑΠ. Δεν είναι τυχαίο ότι σε κινηματικές περιόδους άλλοτε δρουν ως ξεκάθαροι απεργοσπάστες και άλλοτε καλούν τον κόσμο σε κινητοποιήσεις – άλλο αν πολλές φορές δεν εμφανίζονται ούτε τα οργανωμένα μέλη τους. Η μισοδιαλυμένη ΠΑΣΠ παίζει και αυτή τον καθεστωτικό της ρόλο στα Πανεπιστήμια. Με την προώθηση της κουλτούρας της αποπολιτικοποίησης -στα ίδια πλαίσια με τη ΔΑΠ-, τις πελατειακές σχέσεις, την άλλοτε συγκεκαλυμμένη και άλλοτε κραυγαλέα στήριξη επιλογών των κυβερνήσεων και της Ε.Ε., μα πάνω από όλα ως μουτζαχεντίν της “μεγάλης δημοκρατικής παράταξης”, του ΠΑΣΟΚ δηλαδή. Λόγω ιστορικού φορτίου έχει μεγαλύτερες ταλαντεύσεις στη γραμμή της που οξύνθηκαν στο έδαφος της πιο βάρβαρης κυβέρνησης που έχει σχηματίσει το ΠΑΣΟΚ. Παρόλα αυτά η προσκόλληση κάποιων νυν ή πρώην ΠΑΣΠιτών στη λογική του παλιού καλού ΠΑΣΟΚ, δεν μπορεί να κρίνει πως τελικά αυτό στο οποίο ορκίζονται ήταν περισσότερο μια μυθοπλασία που μπαλάντζαρε μεταξύ των συμφερόντων των εργαζομένων και του κεφαλαίου, που υποτάχθηκε σε κάθε προσταγή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και που δημιούργησε ένα πελατειακό κράτος που ακόμα και η μετεμφυλιακή δεξιά θα ζήλευε. Σε τελική ανάλυση τα κροκοδείλια δάκρυα της ΠΑΣΠ και οι ισχυρισμοί της πως «άλλο ΠΑΣΠ και άλλο ΠΑΣΟΚ» δεν μπορούν πλέον να πείσουν κανένα φοιτητή αφού και η στάση της κυβερνητικής παράταξης μέσα στις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων, στάση είτε υπεράσπισης των μέτρων «ως αναγκαίο κακό» είτε της απόλυτης σιωπής δείχνουν ότι αποτελεί το φερέφωνο της κυβέρνησης μαζί με τη ΔΑΠ. Η ΠΑΣΠ είναι η παράταξη που στήριζε τη λαομίσητη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και έστρωσε το έδαφος στην κυβέρνηση με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο για την ψήφιση και την εφαρμογή του νόμου-Διαμαντοπούλου. Αυτό φάνηκε μετά από την ανοιχτή στήριξη της ΠΑΣΠ στο Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων και στο Σχέδιο Διαβούλευσης της Διαμαντοπούλου για την εκπαίδευση και η συμμετοχή της στο διάλογο με το υπουργείο όπου οι προτάσεις τις δεν διέφεραν σε τίποτα με αυτές που τόσα χρόνια αντιπαλεύει το φοιτητικό κίνημα. Στην περίοδο που διανύουμε το ερώτημα “με ποιανού την πλευρά είσαι” γίνεται αμείλικτο και η ανάγκη απάντησης σε αυτό επιτακτική. Οι παρατάξεις των κυβερνήσεων του Μαύρου Μετώπου (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΕΕ, ΜΜΕ, τραπεζιτών κ.α.) έχουν επιλέξει στρατόπεδο. Όπως τους μαύρισε ο λαός στις βουλευτικές εκλογές έτσι και στον πιο μαζικό χώρο της νεολαίας στα πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ να μαυριστούν από τους φοιτητές. Πρέπει να τους δείξουμε ότι όσοι έχουν συμφέρον τη νίκη των εργαζομένων και της νεολαίας δεν θα υποταχθούν ξανά σε οποιονδήποτε εκφραστή αυτού του στρατοπέδου, μα θα τραβήξουν το δικό τους δρόμο και θα νικήσουν.