20 Απριλίου 2011

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΜΙΣΘΩΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ



Τι είναι το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών;

Το Πανελλαδικό Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών γεννήθηκε στις αρχές του 2000 με πρωτοβουλία εργαζομένων μισθωτών μηχανικών και τεχνολόγων. Προήλθε από την ανάγκη να εκφραστούν ενιαία τα δικαιώματα και οι ανάγκες της πλειοψηφίας των εργαζομένων σε μελετητικές και κατασκευαστικές εταιρίες:

  • Ανεξάρτητα από το επίπεδο σπουδών (συμμετέχουν τεχνικοί, απόφοιτοι ΙΕΚ, ΤΕΕ, ΤΕΙ, ΑΕΙ κλπ)

  • Ανεξάρτητα του τρόπου αμοιβής. Δόθηκε η ευκαιρία συνδικαλιστικής εκπροσώπησης σε συναδέλφους που εργάζονται με δελτίο παροχής υπηρεσιών, οι οποίοι έχουν εξαρτημένη σχέση εργασίας


Επί της ουσίας αποτέλεσε μια προσπάθεια να ξεπεραστεί η εξατομικευμένη διεκδίκηση μισθού, εργατικών δικαιωμάτων (ασφάλιση, ωράριο κλπ), η οποία όπως συχνά βλέπουμε έχει αρνητικά αποτελέσματα για τους εργαζόμενους.

Οι δράσεις του Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών



Επιδίωξη των συναδέλφων, με πρωτοβουλία των οποίων ιδρύθηκε, αλλά και των χιλίων και πλέον μελών σήμερα, είναι να μην εξελιχθεί σε ένα σωματείο γραφειοκρατικό, που θα κάνει συνελεύσεις μόνο λίγο πριν τις εκλογές και θα απουσιάζει από τα προβλήματα των εργαζομένων συναδέλφων. Στα πλαίσια αυτά:

βρέθηκε δίπλα στους εργαζόμενους της εταιρίας «ΑΚΤΩΡ» που απολύθηκαν μετά την ολυμπιάδα, με παραστάσεις, κινητοποιήσεις και συμμετοχή στην τριμερή συνάντηση στο Υπ. Εργασίας. Αποτέλεσμα: συνάδελφοι που απολύθηκαν και πληρώνονταν με ΔΠΥ πήραν αποζημιώσεις

συμμετείχε στην κινητοποίηση των εργαζομένων στην εταιρία «ΕΝΟΙΑ» με αφορμή απόλυση συναδέλφου το 2003. Αποτέλεσμα: ανάκληση της απόλυσης συμμετείχε και στήριξε τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στην ΕΝΜ ΕΠΕ που δούλευαν επί μήνες απλήρωτοι. Αποτέλεσμα: ομαλοποιήθηκαν οι πληρωμές, αποπληρωμή δεδουλευμένων, αυξήσεις με βάση τη σύμβαση για το 2005 στήριξε τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στην «ΕΜΠΕΔΟΣ» και σε ανάλογες κινητοποιήσεις στην ΑΛΤΕ (κατασκευή μουσείου Ακρόπολης) και στη «C&M καθώς και στους δικαστικούς αγώνες που συνεχίζουν για την αποπληρωμή των δεδουλευμένων. Αποτέλεσμα: αρκετοί συνάδελφοι έχουν πάρει τα δεδουλευμένα τους

πραγματοποίησε κινητοποιήσεις με αφορμή τις αλλαγές στο ασφαλιστικό των μηχανικών (ΤΣΜΕΔΕ) με αιτήματα να μην αυξηθούν οι εισφορές των εργαζομένων κ.α.

Κατόρθωσε και υπέγραψε παναττική - συλλογική σύμβαση εργασίας με τις μελετητικές εταιρείες της Αττικής μια συλλογική σύμβαση η οποία, με βασικό μισθό περίπου 1300 ευρώ και κατοχύρωση καλύτερης θέσης στην αγορά εργασίας γενικότερα, βελτιώνει τους όρους εργασίας στον κλάδο των τεχνικών.

προσπάθησε και κατάφερε να έχει μια αμεσοδημοκρατική λειτουργία (τακτικές γενικές συνελεύσεις) έτσι ώστε τα μέλη του να είναι οι αποκλειστικοί διαμορφωτές των θέσεων του σωματείου.

Στήριξε τις κινητοποιήσεις των απολυμένων εργαζομένων στη Wind όπου οι εργαζόμενοι κινητοποιήθηκαν ενάντια στη μεθόδευση της διοίκησης της εταιρείας, να πουλήσει το τμήμα της Υπηρεσίας Καταλόγου και να αναθέσει τις εργασίες του σε άλλη εταιρία (πχ MELLON), στον κίνδυνο απώλειας θέσεων εργασίας, στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις (συμβάσεις ορισμένου χρόνου), για καλύτερες εργασιακές συνθήκες.

Συμμετείχε και συμπαραστάθηκε στους αγώνες των εργαζόμενων στη ΜΕΤΚΑ ενάντια στις εκδικητικές απολύσεις για συνδικαλιστική δράση καθώς επίσης συμμετείχε και στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα αεροδρόμια.

Συμμετέχει και έπαιξε πρωτοπόρο ρόλο στο συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων στο ασφαλιστικό το 2007, στο κίνημα αλληλεγγύης στην Κ. Κούνεβα αλλά και σήμερα στην προσπάθεια ανατροπής των αντιλαϊκών μέτρων και της πολιτικής κυβέρνησης – Ε.Ε. – Δ.Ν.Τ


Η αναγκαιότητα ύπαρξης του Σ.Μ.Τ

Ενώ ο κόσμος της εργασίας γενικά και ανάμεσα τους και οι τεχνικοί είναι πιο μορφωμένος και ικανός από ποτέ, ο ρόλος του στην παραγωγή, ο έλεγχος πάνω στο περιεχόμενο και τις συνθήκες της εργασίας του είναι πιο μικρός από ποτέ. Η δημοκρατία ξεχνάει να περάσει τις εισόδους των γραφείων και των εργοταξίων. Η δουλειά πάει να γίνει συνώνυμο του «ανταγωνισμού» αλλά και του φόβου της απόλυσης, της εξατομίκευσης, της έλλειψης κάθε συλλογικότητας και συλλογικού δικαιώματος. Και ενώ είναι έτσι τα πράγματα, μόλις τολμήσει κανείς να ζητήσει καμιά αύξηση ή να αναφέρει τη λέξη ωράριο έρχεται το βαρύ πυροβολικό: θα μειωθεί η ανταγωνιστικότητα της εταιρείας, αυτοί είναι οι νόμοι της αγοράς, δεν θα πιάσουμε τους δείκτες της ΟΝΕ και πάει λέγοντας. Οι ανάγκες και η ζωή συνολικά των εργαζόμενων γίνονται υποχείριο των δήθεν αδήριτων νόμων της οικονομίας: παραγωγικότητα, ανταγωνιστικότητα, κερδοφορία. Έτσι , η σημαντική αύξηση των μικρών και μεγάλων τεχνικών εταιρειών (μελετητικών και κατασκευαστικών) αλώνουν σήμερα την αγορά και εντείνουν τον ανταγωνισμό, ενώ η ανάπτυξη της πληροφορικής και των τηλεπικοινωνιών ανοίγει νέα πεδία μισθωτής διανοητικής εργασίας στο χώρο των τεχνικών. Συνεπώς το παραδοσιακό μοντέλο του μηχανικού – ελεύθερου επαγγελματία που επικρατούσε στη δεκαετία του ’80 έχει αρχίσει εδώ και χρόνια να υποχωρεί.

Οι μεγάλοι λοιπόν αυτής της κοινωνίας θα ήθελαν ένα μοντέλο εργαζόμενου περίπου έτσι: εργαζόμενος λάστιχο, που ζει και σκέφτεται για την εταιρεία, που του αρκεί να ξέρει ό,τι χρειάζεται η εταιρεία, πειθήνιου απέναντι στον εργοδότη, αλλά και σκληρό και «ανταγωνιστικό» απέναντι στο συνάδελφο, που βρίσκει «δημιουργικό» να καταναλώνει τον εαυτό του στις 10ωρες και 12ωρες δουλειές και προπαντός κριτήριο και όριο στο ό,τι θα ήθελε είναι οι προτεραιότητες της εταιρείας.

Εδώ απαιτείται μια μεγάλη αντιστροφή:

Το τι θα δικαιούμαστε το μετράμε με τα μέτρα των δυνατοτήτων της εποχής και όχι με τον γύψο των αναγκών των επιχειρήσεων, της κερδοφορίας τους και του ανταγωνισμού τους. Το μετράμε με τον πήχη των πραγματικών αναγκών του εργαζόμενου ανθρώπου, για μια διαφορετική σχέση με τη γνώση και για έναν άλλο ρόλο στη δουλειά, για μια ζωή πλούσια σε σχέση κοινωνικότητας και αλληλεγγύης.

Αν πειστούμε ότι αυτό που δικαιούμαστε είναι ταυτόχρονα και απόλυτα ρεαλιστικό, ότι το μόνο εμπόδιο είναι η δική μας δύναμη και η δική μας αδυναμία, θα έχει γίνει ένα βήμα προς την αποτελεσματική οργάνωση της διεκδίκησής μας για κάθε ζήτημα μικρό ή μεγάλο: για τους μισθούς και τα ωράρια, για τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα ή την πληρωμή των υπερωριών.

Ο χώρος των τεχνικών είναι ένας από τους πρώτους που οι εργαζόμενοι ζουν στο πετσί τους τη βαρβαρότητα των «νέων» εργασιακών σχέσεων. Όλοι οι εργαζόμενοι στα μελετητικά γραφεία, τα εργοτάξια, σε εμπορικές και εργοληπτικές εταιρείες, (μηχανικοί, γεωλόγοι, τεχνολόγοι, σχεδιαστές) δεν είχαν για χρόνια κάποιο δρόμο στοιχειώδους συλλογικής οργάνωσης και αντίστασης. Τα διάφορα επιμελητήρια (ΤΕΕ, ΓΕΩΤΕΕ, ΠΕΠΥΤΕΜ) είναι περισσότερο για να μοιράζονται δουλειές και να φτιάχνονται σχέσεις με την εκάστοτε εξουσία, παρά οτιδήποτε άλλο.

Ήταν απαραίτητη λοιπόν η δημιουργία ενός σωματείου που να ενώνει αυτούς που δουλεύουν μαζί, ανεξάρτητα από επάγγελμα ή εκπαιδευτική βαθμίδα. Που προτάσσει την βαθύτερη κοινότητα συμφερόντων των εργαζόμενων τεχνικών απέναντι στους συντεχνιακούς διαχωρισμούς. Γιατί χωρίς ενιαία διεκδίκηση απέναντι στη δύναμη της εργοδοσίας αποτέλεσμα δεν μπορεί να υπάρχει. Γιατί η απόσπαση και πολύ περισσότερο η αντιπαράθεση του ενός τμήματος με το άλλο αναπαράγει τελικά την υποταγή και την χειροτέρευση της θέσης όλων μας.

Ξέρουμε ότι η λέξη «συνδικαλισμός» φέρνει αυθόρμητα στο νου τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και τις ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Προτάσσουμε το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών στον αντίποδα του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού των επαγγελματιών και του ΤΕΕ. Προτάσσουμε ένα σωματείο ανεξάρτητο από τους εργοδοτικούς μηχανισμούς, μαζικό (ενάντια στην απομαζικοποίηση των σωματείων που οδηγεί ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός), βασισμένο στις γενικές συνελεύσεις και την άμεση συμμετοχή των ίδιων των εργαζόμενων του κλάδου στη συλλογικότητα και στην αλληλεγγύη. Ένα σωματείο που θα συμβάλλει στο μέτρο των δυνάμεών του στην πραγματική καλυτέρευση της κατάστασής στον κλάδο των τεχνικών.


Γιατί να γίνω μέλος ενός σωματείου;

α)Γιατί υπάρχουν ακόμα δικαιώματα τα οποία δεν πρέπει να χαθούν. Δεν πρέπει να αφεθούν στις διαθέσεις των εργοδοτών μας

β)Γιατί«για ένα κομμάτι ψωμί δεν φτάνει μόνο η δουλειά» και γιατί δεν θέλουμε να ζούμε μόνο για ένα κομμάτι ψωμί… Για τι δεν θέλουμε ο ελεύθερος χρόνος να γίνει πολυτέλεια, η ασφάλιση ανύπαρκτη και η σύνταξη «όνειρο θερινής νυκτός»

γ)Γιατί οι εργοδότες μας για το πώς θα μας πληρώνουν, πως θα δουλεύουμε κλπ δρουν συλλογικά. Εμείς; Μόνος του ο καθένας;