Στην εποχή της κρίσης του καπιταλισμού η επίθεση σε όλα τα επίπεδα της
κοινωνίας βαθαίνει με απώτερο στόχο το ξεπέρασμα της δομικής κρίσης του
συστήματος. Με δεδομένο ότι η εκπαίδευση δεν είναι ξεκομμένη από το συνολικό
τρόπο παραγωγής αλλά αντιθέτως αποτελεί οργανικό στοιχείο του, η εκπαιδευτική
αναδιάρθρωση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση έρχεται ακριβώς να συμβάλλει στην
προσπάθεια αυτή .Η ΕΕ μέσω της Συνθήκης της Μπολόνια και του ευρωπαϊκού χώρου
ανώτατης εκπαίδευσης (ΚΕΧΑΕ) έχει θέσει χρόνια τώρα τις κύριες κατευθύνσεις για
τη διάλυση της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης και της επιχειρηματικής
ανασυγκρότησης του πανεπιστημίου, με τη σύμφωνη γνώμη των εκάστοτε κυβερνήσεων,
των υπουργείων, των Πρυτάνεων, των Συγκλήτων και των Συμβουλίων Ιδρύματος.
Πρότυποι Εσωτερικοί Κανονισμοί ...ή αλλιώς πρότυποι καταστροφικοί κανονισμοί του πανεπιστημίου όπως το
γνωρίζαμε μέχρι τώρα οι οποίοι περιλαμβάνουν :
·
Την κατάρτιση
4ετών πλάνων ανάπτυξης της κάθε σχολής, τα οποία θα αλλάζουν με βάση τις
εκάστοτε ανάγκες τις αγοράς. Παράλληλα, αναγνωρίζονται εταιρίες ως μέσα
χρηματοδότησης των ιδρυμάτων ενώ ιδρύεται Οικονομικό Συμβούλιο αρμόδιο για την
''αξιοποίηση'' της πανεπιστημιακής περιουσίας. Και τι θέλει να πει εδώ ο ποιητής;
Ότι το οτιδήποτε μαθαίνουμε και το
οτιδήποτε για το οποίο θα κάνουμε έρευνα θα είναι εναρμονισμένο με τις ανάγκες
του κάθε Μπόμπολα, Μάνεση και λοιπούς ευεργέτες.
·
Τη διάσπαση των
προγραμμάτων σπουδών σε δύο και τρεις κύκλους και τη συνεπακόλουθη διάσπαση
πτυχίων και γνωστικών αντικειμένων. Κερασάκι στην τούρτα τα προγράμματα δια
βίου μάθησης( ή αμάθειας για όποιον θέλει) αλλά και συντόμου κύκλου σπουδών με
επιδίωξη τη διαμόρφωση φοιτητών-μελλοντικών εργαζομένων που θα παίρνουν πλήρως εξειδικευμένη
γνώση, πολύ γρήγορα αναλώσιμη. Αυτό
οδηγεί στην ανάγκη συνεχούς επανακατάρτισης και στερεί κάθε δυνατότητα να
έχουμε πλήρη έλεγχο πάνω στο γνωστικό μας αντικείμενο και στη μελλοντική μας
εργασία, να γνωρίζουμε δηλαδή, εν τέλει, τι παράγουμε( είτε αυτό είναι υλικό
προϊόν είτε διανοητικό) και για ποιον. Συντελεί δε στη διαμόρφωση του νέου
μοντέλου εργαζομένου, ενός εργαζόμενου φτηνού και πλήρως εκμεταλλευόμενου,
ευέλικτου , πειθήνιου , πλήρως υποταγμένου στις ανάγκες της αγοράς και του
κεφαλαίου.
·
Τις διαγραφές
φοιτητών και την από το παράθυρο κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων αφού ως σύγγραμμα ορίζονται και οι
ηλεκτρονικές σημειώσεις. Αυτά έρχονται να οξύνουν, σε συνδυασμό με τα παραπάνω,
ακόμη περισσότερο τους ταξικούς φραγμούς πετώντας εκτός τριτοβάθμιας τα παιδιά
των λαϊκών οικογενειών, τους φοιτητές που αναγκάζονται να εργαστούν κ.λπ.
Κρίσιμο
ρόλο στα παραπάνω παίζουν τα ιδιωτικά κολέγια και οι εκθέσεις του ΟΟΣΑ( Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας
και Ανάπτυξης), ο οποίος μιλάει ξεκάθαρα
για εισαγωγή διδάκτρων σε προπτυχιακό επίπεδο, στο άμεσο διάστημα , αλλά και
για ύπαρξη ιδιωτικών πανεπιστημίων. Πλέον όποιος δεν έχει λεφτά δεν έχει
και δικαίωμα στις σπουδές. Ή μάλλον για να ωφεληθούν και λίγο οι
τραπεζίτες μας προκύπτει κάπου εδώ το τυράκι των φοιτητικών δανείων. Επί της
ουσίας, μιλάμε για φοιτητές χρεωμένους μέχρι το λαιμό από τα 20 τους χρόνια που
θα τρέχουν από το πρωί μέχρι το βράδυ για να αποπληρώσουν το δάνειό τους,
υποτασσόμενοι πιο εύκολα στις ορέξεις του κάθε εργοδότη.
Εμείς οι φοιτητές λοιπόν,
που ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις πιο αντιδραστικές τομές σε εκπαίδευση και
εργασία δε μπορούμε να μείνουμε απλοί θεατές στην καταστροφή των ζωών μας ,αλλά
χρειάζεται να πάρουμε την τύχη μας
στα χέρια μας. Η μαχητική συμμετοχή των φοιτητικών συλλόγων στον μεγαλειώδη
αγώνα των απεργών διοικητικών αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη του φοιτητικού
κινήματος για να βγει ξανά μπροστά και να βάλει φρένο στις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ. Οι φοιτητές μαζί με τους εργαζόμενους πρέπει
να διεκδικήσουμε τα σύγχρονα εργασιακά και δημοκρατικά μας δικαιώματα, αλλά και ένα άλλο πανεπιστήμιο
που θα παράγει γνώση και έρευνα με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας και θα
παρέχει παιδεία που θα προάγει τη συνολική μόρφωση όλης της κοινωνίας στην
κατεύθυνση της απελευθέρωσης και της χειραφέτησης.