Ενώ θα περίμενε κανείς η πρώτη συνέλευση της χρονιάς, που γίνεται μάλιστα μετά από τα νέα νέα μέτρα αλλά και την δυναμική απάντηση του κινήματος, να αποτελεί ένα πραγματικό γεγονός για τη σχολή μας όπου μέσα από πλούσια συζήτηση οι φοιτητές θα ψηλαφούσαν μια απάντηση απέναντι σε όσα μας φέρνει η χούντα συγκυβέρνησης-Ε.Ε.-ΔΝΤ, η πραγματικότητα ήταν διαφορετική… Ενώ η σχολή ήταν κάτι παραπάνω από γεμάτη από κόσμο, αντί να σφύζει από οργή απέναντι στα μέτρα που λεηλατούν κάθε πτυχή της ζωής μας, και από πολιτικά πηγαδάκια (όπως συμβαίνει σε όλη την κοινωνία) …αγκομαχούσαν τα γεμάτα αμφιθέατρα από στοιβαγμένους φοιτητές για παρακολούθηση και το κυρίαρχο κλίμα στη σχολή ήταν ο απόηχος της (τσεκουροφόρας) εξεταστικής. Όπως όμως επισημαίνει ο τίτλος του κειμένου, πέρα από την πίεση να πάρουμε κάποια στιγμή το πτυχίο (πίεση που εντείνεται και από την οικονομική κατάσταση των γονιών μας) αν δεν ασχοληθούμε σήμερα με την αυριανή μας εργασιακή προοπτική αλλά και με όλα τα υπόλοιπα σοβαρά πολιτικά θέματα της εποχής μας τότε ίσως αύριο να είναι πολύ αργά… Πραγματικά δεν υπάρχει πιο αδιέξοδη λύση από τον επίπονο ατομικό δρόμο για την απόκτηση του πτυχίου, μέσα σε έναν ωκεανό διαλυμένων εργασιακών σχέσεων, ανυπαρξίας συλλογικών συμβάσεων και ανεργίας. Ενός πτυχίου που μάλιστα δεν θα είναι …πτυχίο με επαγγελματικά εργασιακά και μορφωτικά δικαιώματα αλλά μια άμορφη σούπα από συσσωρευμένες πιστωτικές μονάδες - πραγματικό διαβατήριο για την ανεργία. Αν ο ξύλινος λόγος της αριστεράς δεν μπορεί να πείσει για το αδιέξοδο του «σώζων εαυτό σωθήτω», τότε μάλλον πιο πειστική είναι η αδυσώπητη πραγματικότητα του 1.000.000 (και πλέον) υπερπτυχιούχων ανέργων, και μιας γενιάς πού από «γενιά των 700 ευρώ» βλέπει τη μπίλια της ονομασίας της (προς το παρόν) να κάθεται στο 400…
Εκεί που πρέπει να γίνει η αντιστροφή με την τωρινή κατάσταση και η τομή με τον εαυτό μας είναι στο αναπόφευκτο και στο δήθεν μονόδρομο της τωρινής κατάστασης. Όπως δεν ήταν μονόδρομος το μνημόνιο για την «αποφυγή της χρεωκοπίας», έτσι και τώρα δεν είναι μονόδρομος το δίλλημα «μισθοί 400 ευρώ ή ανεργία». Και ανεργία και «κινέζικοι» μισθοί και «δια βίου» κυνήγι δεξιοτήτων και ανταγωνισμός για ένα κομμάτι ψωμί θα σημάνει η συνέχιση αυτής της κανιβαλικής πολιτικής. Αυτό που πρέπει η γενιά μας με δύναμη να βρωντοφωνάξει είναι ότι δεν δέχεται να γίνει χαμένη γενιά για την κερδοφορία του κεφαλαίου. Με όπλο τη συλλογικότητα και τον αγώνα για όλα τα ζητήματα κόντρα στο μαύρο μέτωπο κυβέρνησης – Ε.Ε. – ΔΝΤ. Υπάρχει και άλλος δρόμος και η γενιά μας θα τολμήσει να τον περπατήσει με έξοδο από την Ε.Ε., και διαγραφή του χιλιοπληρωμένου χρέους, για μια ζωή που θα είναι αξιοβίωτη και όχι α-βίωτη.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΗ ΛΥΣΗ ΘΑ ΤΗ ΔΩΣΟΥΝ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ