Η πολιτική που ακολουθεί η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ σε πλήρη σύμπλευση με τις επιταγές της ΕΕ και του ΔΝΤ έχουν οδηγήσει σε κοινωνικό κολαστήριο. Στις λίστες του ΟΑΕΔ συσσωρεύονται πάνω από ένα εκατομμύριο άνεργοι. Το ποσοστό των ανέργων στην νεολαία έχει φτάσει το 40%, με τα πλασματικά δεδομένα της ΕΛΣΤΑΤ, και το κομμάτι που εργάζεται βιώνει την ελαστική και ανασφάλιστη εργασία. Ακόμα και οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε μόνιμη τροχιά μειώσεων στους μισθούς τους καθώς και σε ένα γενικότερο κλίμα εργασιακής τρομοκρατίας. Την ίδια στιγμή πάνω από 30.000 άστεγοι βρίσκονται στους δρόμους των αστικών κέντρων με τις καιρικές αντιξοότητες να κάνουν την επιβίωση συνεχή αγώνα.
Δύο χρόνια μνημονιακής πολιτικής ακολουθούνται από μία νέα δανειακή σύμβαση, ένα νέο ‘‘νέο’’ μνημόνιο. Μετά από τις γιγάντιες κινητοποιήσεις του Ιούνη και του Οκτώβρη, η κυβέρνηση αστικής σωτηρίας επιδίδεται στην επόμενη επίθεση τόσο στις δυνάμεις της εργασίας όσο και της νεολαίας. Ο τρόμος της επικείμενης χρεοκοπίας σοκάρει καθημερινά τον εργαζόμενο θέτοντας του το δίλλημα: ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ(αστικός συνασπισμός εξουσίας) ή πτώχευση. Ένα ψευτό-δίλλημα που ακόμη και στους πιο αφελείς αρχίζει να μοιάζει κίβδηλο, καθώς η επιλογή μετατρέπεται σε συνειδητή ή ασυνείδητη εξαθλίωση.
Συνοπτικά το περιεχόμενο του νέου μνημονίου:
• 150.000 απολύσεις στον δημόσιο τομέα (προφανώς οι εως τώρα ‘‘εφεδρείες’’ που εκκρεμούν) και περαιτέρω απελευθέρωση στον ιδιωτικό.
• 22% μείωση στον κατώτατο μισθό και 32% μείωση συγκεκριμένα για τους νέους εως 25 ετών.
• Μείωση 15% των συντάξεων ΔΕΗ και ΟΤΕ.
• Κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
• Διάλυση εναπομεινάντων επιδομάτων, κοινωνικών αγαθών.
• Μόνιμος μηχανισμός επιβολής των μέτρων είτε με τη μορφή επιτρόπου είτε με τη μορφή κλειστού λογαριασμού με τα χρήματα των τόκων των δανείων.
Δείγμα της αφύπνισης της εργατικής τάξης και νεολαίας, αποτελούν οι κινητοποιήσεις του τελευταίου τριημέρου. Παρά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου και του PSI, την ίδια στιγμή που εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές βίωναν την ωμή κρατική καταστολή, είναι δεδομένο πως η πολιτική των μνημονίων και συνολικά οι κοινωνικοί συσχετισμοί θα ανατραπούν μέσα από ένα διαρκή πολιτικό αγώνα. Ένας πολιτικός αγώνας, απεγκλωβισμένος από την υποταγμένη συνδικαλιστική γραφειοκρατεία της ΓΣΕΕ, που επιλέγει απεργιακές τουφεκιές εκτόνωσης και διάλογο με κοινωνικούς εταίρους (ΣΕΒ). Αλλά, και κόντρα στην σεχταριστική λογική του ΠΑΜΕ, που επιλέγει να διαχωρίζεται από τις υπόλοιπες δυνάμεις του κινήματος. Οι αγώνες της Χαλυβουργικής, των ΜΜΕ, της ΑΒΕΞ αλλά και σε άλλα εργασιακά μέτωπα, έχουν δείξει ξεκάθαρα το δρόμο της ανυπακοής και της αξιοπρέπειας.
Η μνημονιακή αυτή λαίλαπα, δημιούργησε παράλληλα με τον εργασιακό μεσαίωνα και το μηχανισμό εκείνον που θα παράγει τον εργαζόμενο του αύριο, το νέο νόμο-πλαίσιο. Ένας νόμος, που μετατρέπει το πανεπιστήμιο σε ένα αυταρχικό ίδρυμα που θα λειτουργεί με όρους αγοράς. Είναι δεδομένο ότι το φοιτητικό κίνημα οφείλει να ανατρέψει τον νόμο, αρχής γενομένης απτό μπλοκάρισμα της σύστασης των συμβουλίων διοίκησης. Πρέπει το φοιτητικό κίνημα μαζί με τα υπόλοιπα πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας, να υψώσουν το ανάστημα τους, και να ανατρέψουν συθέμελα την πολιτική αυτή που γεννά εκμετάλλευση και εξαθλίωση.
ΟΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑΜΕ, ΣΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ