Οι παρελάσεις της επετείου της 28ης Οκτωβρίου μετατράπηκαν σε μαζικές διαδηλώσεις. Οι μαθητές έστρεψαν το πρόσωπό τους αντίθετα απ΄την υπουργό παιδείας και από όλους τους «επισήμους» ενώ οι εργαζόμενοι που είχαν συγκεντρώθει σε όλη τη χώρα ενώθηκαν με τον κόσμο της παρέλασης μετατρέποντάς τη σε ξέσπασμα οργής κατά της κυβέρνησης που με τη συμφωνία-κούρεμα της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής της ΕΕ λεηλατεί τα εργασιακά δικαιώματα, τους μισθούς και τις συντάξεις, συνεχίζει το ξεπούλημα της παιδείας, της υγείας και του δημόσιου πλούτου. Στη Θεσσαλονίκη οι διαδηλωτές απαίτησαν και κατάφεραν να αποχωρήσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας απ’ την εξέδρα των επισήμων κάτι που συνέβη και με όλους τους κυβερνητικούς εκπροσωπους που εμφανίστηκαν στις παρελάσεις. Αντίστοιχα και στην Πάτρα, η παρέλαση μετατράπηκε σε πορεία με την μπάντα του δήμου να τη χρωματίζει με τραγούδια που έχουν συνδεθεί με τους αγώνες του λαού και της νεολαίας.
Οι θριαμβολογίες του πρωθυπουργού για το περίφημο ‘’κουρεμα’’ θυμίζουν τις αντίστοιχες της συμφωνίας της 21 Ιούλη. Μια συμφωνία που κωδικοποιήθηκε στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα το οποίο κατέρρευσε και έτσι οδήγηθήκαμε στο κούρεμα και στις νέες μεταρυθμίσεις δείχνοντας ότι στόχος αυτής της πολιτικής είναι η βύθιση του λαού σε ένα καθεστώς «μνημονίου-διαρκείας».Το λεγόμενο κούρεμα, αποτελεί επιλογή διασφάλισης των δανειστών - ιδιαίτερα των Ευρωπαίων - και έχει σαν αποτέλεσμα τη μακρόχρονη ελεγχόμενη χρεωκοπία για τον λαό. Σημαίνει καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων και του δημόσιου πλούτου, επιβολή ακόμα πιο σκληρών αντεργατικών μέτρων, εμπέδωση ενός απολυταρχικού-δεσποτικού καθεστώτος. Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, με τις νέες εξαγγελίες της κυβέρνησης για δημοψήφισμα, γίνεται προσπάθεια να δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση συμμετοχής του λαού στη «δημοκρατία». Κάτι τέτοιο είναι φανερό ότι γίνεται για τα μάτια του κόσμου αφού η υπογραφή της δανειακής σύμβασης θα έχει προηγηθεί του δημοψηφίσματος. Για εμάς η απάντηση δεν μπορεί να δωθεί μέσα από εκβιαστικά και αποπροσανατολιστικά ερωτήματα, αλλά μόνο μέσα από τους αγώνες του λαού και της νεολαίας για να μην πληρώσουν ένα χρέος που δεν δημιούργησαν, και για την ολική διαγραφή του. Ήδη το αστικό μπλοκ εξουσίας ετοιμάζει νέα πιο σκληρά μέτρα, αντεργατικές και αντιλαικές τομές (εφεδρείες, μειώσεις μισθών και συντάξεων, απολύσεις στο Δημόσιο) που γονατίζουν τους εργαζόμενους. Οι χυδαίες επιθέσεις κατά των διαδηλωτών, των εργαζόμενων που χάνουν τις δουλειές τους και τους μισθούς τους, των εκπαιδευτικών, και των μαθητών δείχνουν πόσο αποφασισμένη είναι η κυβέρνηση να περάσει κάθε αντιλαικό μέτρο που επιτάσσει η τρόικα και το κεφάλαιο ανεξαρτήτου πολιτικού κόστους. Καθόλου τυχαία η στήριξη που της έδωσαν η ΝΔ και οι βουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ που έφτασαν να υμνούν ανοιχτά τον φασίστα Μεταξά και να ζητάνε την παραίτηση Παπουτσή …διότι δεν αιματοκύλισε τους διαδηλωτές σε ολόκληρη την χώρα.
Οι εργαζόμενοι και η νεολαία οφείλουν να δείξουν ανυπακοή στις καινούργιες επιταγές της αντιδραστικής πολιτικής του κεφαλαίου. Έχοντας ως οδηγό και αφετηρία την εμπειρία της μεγαλειώδης διήμερης απεργίας 19 – 20 Οκτώβρη, και με κόμβο το Πολυτεχνείο πρέπει να κλιμακώσουν τις κινητοποιήσεις τους και να πλησιάσουν ακόμα περισσότερο το πιστόλι στον κρόταφο της πολιτικής αυτής για τη διεκδίκηση του σύγχρονου ¨ψωμι-παιδεία-ελευθερία¨. Έτσι και εμείς από την πλευρά μας πρέπει να πιάσουμε το νήμα των κινητοποιήσεων του προηγούμενου διαστήματος. Είναι ξεκάθαρο πως η ομαλότητα που τόσο σθεναρά προασπίζονται η ΠΑΣΠ, ΔΑΠ, τον μόνο που ευνοεί είναι το Υπουργείο να εφαρμόσει τον πιο αντιδραστικό νόμο της μεταπολίτευσης στην Παιδεία. Με τον αναβαθμισμένο ρόλο που καλείται να έχει σήμερα το φοιτητικό κίνημα είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να οξύνει τις δράσεις τόσο για την μη εφαρμογή του νόμου, (συμβούλια διοίκησης, πληρωμή βιβλίων) όσο και και για την αναζωπύρωση και αναβάθμιση του ίδιου του μετώπου των καταλήψεων ως μέσο πίεσης και πολιτικής ζύμωσης και ανώτερης πολιτικής συγκρότησης του κινήματος για την ανατροπή.
Η προσπάθεια του κεφαλαίου να υπερβεί την κρίση εις βάρος των εργατών και νεολαίας μεταφράζεται στην καταιγιστική επίθεση που ασκεί με εκφραστές την κυβέρνηση, ΕΕ και το ΔΝΤ. Είναι πιο ξεκάθαρο απο ποτέ ότι οι συλλογικοί και ανυποχώρητοι αγώνες αποτελούν μονόδρομο. Με γνώμονα την ιστορία η οποία μας μαθαίνει ότι δεν πρέπει να υποκλινόμαστε στην πολιτική, στρατιωτική και εκκλησιαστική ηγεσία-στους επίσημους της αντεργατικής επίθεσης- αλλά μας μαθαίνει ότι όταν ο λαός είναι κάτω από τη φτώχεια και την εξαθλίωση, επιλέγει τον αγώνα ενάντια σε ντόπιους και ξένους δυνάστες διεκδικώντας όσα του ανήκουν . Αντίστοιχα το φοιτητικό κίνημα οφείλει, όχι σαν ξεχωριστό κοινωνικό κομμάτι αλλά μαζι με τους χιλιάδες εργαζόμενους που δεν σκύβουν το κεφάλι, και συνάμα με καταλήψεις διαρκείας και απεργίες να παλέψουν και να συγκρουστούν για την ανατροπή.