160 χρόνια πριν, στις 8 Μάρτη του 1857, εργάτριες στην υφαντουργία και στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης εξεγέρθηκαν και βγήκαν στο δρόμο απαιτώντας ισότητα μεταξύ των ανδρών συναδέλφων τους. Ήταν διαμαρτυρία απαιτώντας ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, μείωση του ωραρίου σε 10ωρο και μισθούς ίσους με αυτούς των αντρών, χωρίς εκμετάλλευση και διακρίσεις, κάτι που πλέον θεωρείται αυτονόητο όμως κατακτήθηκε μέσα από σκληρούς αγώνες και διαμαρτυρίες. Τις διαδηλώσεις των γυναικών έσπασε με βίαιο τρόπο η αστυνομία η οποία δεν φοβήθηκε να βάψει τους δρόμους με το αίμα τους. Από τότε αυτή η ημέρα καθιερώθηκε ως «Ημέρα της Γυναίκας», ημέρα μνήμης και απολογισμού της πάλης για την ισοτιμία των εργαζόμενων γυναικών.
160 χρόνια μετά, βλέπουμε πώς ο
αγώνας των γυναικών κατά της εκμετάλλευσης και της ανισότητας είναι αναγκαίος
καθώς όχι μόνο το νομοθετικό σύστημα αλλά και η ίδια η κουλτούρα χωρών δεν
υπολογίζουν την γυναίκα ως αυτόνομο ον, άξιο σεβασμού. Ακολουθώντας
πιστά τις εντολές των ΕΕ- ΔΝΤ, οι οποίες καμία σχέση δεν έχουν την υπεράσπιση
των λαϊκών απαιτήσεων, η συγκυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ καταργεί τα κεκτημένα του λαού, ισοπεδώνοντας εργασιακά και
κοινωνικά δικαιώματα προς όφελος της γυναίκας. Συχνά
είναι τα φαινόμενα βίας, ρατσισμού και εκμετάλλευσης των γυναικών στις
λεγόμενες ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου όπου τέτοιες πράξεις είναι παράνομες και
όμως το κράτος τις υποβαθμίζει χωρίς να δίνεται η απαιτούμενη προσοχή και τα
μέτρα προφύλαξης. Σε πιο ακραίες περιπτώσεις τα παραπάνω επικροτούνται και
θεωρούνται νόμιμη και ηθική συμπεριφορά. Στην Ευρώπη της κρίσης η γυναίκα
βιώνει την ανεργία ακόμη πιο έντονα, εφόσον το ποσοστό ανεργίας των γυναικών
ανέρχεται στο 28% σε αντίθεση με των αντρών στο 22%, ενώ οι συνεχόμενες
απολύσεις τείνουν να επαναφέρουν το χάσμα μεταξύ αμοιβών. Οι πιο ευπαθείς
ομάδες γυναικών όπως οι νέες εργαζόμενες κρίνονται για την εμφάνιση τους και αναγκάζονται
να στραφούν σε επισφαλείς θέσεις εργασίας χωρίς κοινωνική ασφάλιση, με μισθούς
φτώχειας. Ιδιαίτερα κακή μεταχείριση υπόκεινται οι έγκυες εργαζόμενες γυναίκες
που δεν παίρνουν την δικαιωματική τους άδεια ή απολύονται από τους εργοδότες τους
επειδή απλά είναι έγκυες αλλά και οι μητέρες που εργάζονται χωρίς να έχουν την
δυνατότητα εξισορρόπησης εργασιακής, προσωπικής και οικογενειακής ζωής και
συχνότερα από ποτέ πλέον, μεγαλώνουν
μόνες τα παιδία τους ή είναι ο μόνος πόρος εισοδήματος της οικογένειας.
Ολοζώντανο παράδειγμα που αντανακλά το πραγματικό πρόσωπο της
σημερινής κοινωνίας είναι η γυναίκα πρόσφυγας. Οι γυναίκες αυτές διωγμένες από
την πατρίδα τους και χωρίς μόνιμη κατοικία προσπαθούν να μεγαλώσουν τα παιδία
τους σε καταυλισμούς, να τα ταΐσουν με ψίχουλα και να φροντίσουν την
τραυματισμένη ψυχική τους ισορροπία. Εργάζονται με εξευτελιστικούς μισθούς, σε
απαίσιες συνθήκες εργασίας, για απάνθρωπες ώρες και όλα αυτά γιατί είναι
άνθρωποι στην ανάγκη. Έχοντας ζήσει την φρίκη του πολέμου οι γυναίκες αυτές
διακινδυνεύουν τα πάντα για να βρουν ασφάλεια αφότου όμως ξεκινήσουν το ταξίδι
τους πέφτουν θύματα βίας, σεξουαλικής κακοποίησης και εκμετάλλευσης καθ’ όλη
την διάρκεια αυτού. Ειδικότερα, οι γυναίκες που ταξιδεύουν μόνες τους ή είναι
οι επικεφαλής της οικογένειας είναι αναγκασμένες να ζουν μέσα στην ανασφάλεια
και την ανησυχία για την σωματική και ψυχική τους ακεραιότητα. Οι γυναίκες
αυτές είναι που πληρώνουν το πιο βαρύ το τίμημα της αστικής απάντησης στην
κρίση, η απάντηση -εκμετάλλευση,
αφαίρεση κατακτήσεων, αφαίρεση ανθρώπινων δικαιωμάτων- που δίνει κυβέρνηση και
ΕΕ. Γι’ αυτό, είναι αναγκαίο ο Σύλλογός μας να πάρει απόφαση και να συμμετέχει συγκροτημένα και μαχητικά στην
παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού στις 18 Μάρτη, σε συντονισμό και με
άλλους φοιτητικούς συλλόγους, πρωτοβουλίες για το προσφυγικό και σωματεία.
Αυτή η μέρα λοιπόν δεν είναι
ημέρα εορτασμού αλλά ημέρα με χαρακτήρα
ταξικής πάλης και διεκδίκησης. Για εμάς την «Ημέρα της
Γυναίκας» γιορτάζουν όλοι αυτοί που αγωνίστηκαν ενάντια στους καταπιεστές τους
και δεν την αντιμετωπίζουμε ως ένα πανηγύρι. Οι πρωτοπόροι αγώνες των γυναικών
για τη γυναικεία χειραφέτηση από τη Ροζάβα, μέχρι την Ιταλία, τη Πολωνία, την
Τουρκία και τις ΗΠΑ εμπνέουν. Οι γυναίκες πρόσφυγες που βλέπουμε να
πρωτοστατούν στη χώρα μας στους αγώνες και τις πορείες των προσφύγων για τις
συνθήκες, τα δικαιώματα και τις ελευθερίες τους γεννούν ελπίδες. Γι’ αυτό
ακριβώς το λόγο καλούμαστε όλοι να μην το βάλουμε κάτω, να συνεχίσουμε να
παλεύουμε για όσα έχει κατακτήσει ο λαός αλλά και να απαιτήσουμε δικαίωμα στη
δουλειά, στη μόρφωση, για μια κοινωνία χωρίς καταπιέσεις και εκμετάλλευση.
ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 8/3 ΣΤΙΣ 18:00 ΣΤΗΝ ΠΛ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ
αν.α.κίνηση - ε.α.α.κ
