Την εποχή
της δομικής και βαθύτερης κρίσης του καπιταλισμού, την εποχή που καταργούνται
οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, που η ανεργία στους νέους έχει ξεπεράσει κατά
πολύ το 50%, που κάθε εργασιακό και κοινωνικό δικαίωμα (κατακτήσεις όλα μετά
από αγώνες και αγώνες!) τσακίζεται και κάθε ίχνος ελευθερίας χτυπιέται κι αυτό,
προφανώς η
εκπαίδευση δεν θα μπορούσε να μην είναι κι αυτή στο στόχαστρο του μαύρου
μετώπου κυβέρνησης – Ε.Ε. – Δ.Ν.Τ. που κάνουν ότι μπορούν για να είμαστε εμείς αυτοί που θα πληρώσουν
την κρίση τους! Έτσι, είδαμε να εκτυλίσσεται η επίθεση στη δευτεροβάθμια
εκπαίδευση, με το Νέο Λύκειο και τις απολύσεις τόσων και τόσων
καθηγητών, έτσι βλέπουμε και την επίθεση που δέχεται το Πανεπιστήμιο στο σύνολό
του, τα τελευταία χρόνια. Νόμος Διαμαντοπούλου, νόμος Αρβανιτόπουλου, σχέδιο Αθηνά,
απολύσεις σε διοικητικούς! Όλα αυτά στην ίδια πάντα κατεύθυνση, την ένταση της επιχειρηματικής λειτουργίας
του Πανεπιστημίου και τη μετατροπή του σε ένα ακόμα πεδίο κερδοφορίας για το
κεφάλαιο.
Όλα αυτά
όμως τα χουμε ξαναπεί. Αυτό για το οποίο δεν έχουμε ξαναμιλήσει, είναι η έκθεση του ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και
Ανάπτυξης) η οποία και προτείνει:
·
να μπουν
δίδακτρα στους προπτυχιακούς φοιτητές
·
την αναβάθμιση
και μετατροπή των ΙΕΚ σε ιδιωτικά πανεπιστήμια (κατάργηση δηλαδή του
αρ.16) και την
«προσπάθεια για την αλλαγή του Συντάγματος όπου αυτό εμποδίζει τις απαιτούμενες
αλλαγές» - κατάργηση δηλαδή του άρθρου 16.
·
οι σχέσεις
εργασίας στο εσωτερικό των μέχρι πρότινος δημοσίων πανεπιστημίων να μετατραπούν
στο σύνολό τους σε ατομικές συμβάσεις εργασίας, στα πρότυπα του ιδιωτικού τομέα
·
να υπάρξουν
φοιτητικά δάνεια τα οποία και θα αποπληρώνουμε είτε με κρατήσεις από το μισθό
μας (αυτόν των 400ευρώ)σαν εργαζόμενοι, είτε μέσω «προσφοράς τους στην
ερευνητική-εκπαιδευτική διαδικασία» μιας και κάποιος πρέπει να κάνει και τη
δουλειά των διοικητικών υπαλλήλων που απολύονται (βιβλιοθήκες, γραμματείες,
εργαστήρια κλπ).
Σύμφωνος με
την έκθεση του ΟΟΣΑ, είναι και ο πρότυπος εσωτερικός κανονισμός. Σύμφωνα και με τη λογική που έβαζε ο
νόμος Διαμαντοπούλου, τα καταστατικά λειτουργίας των σχολών και των τμημάτων
μας, πρέπει να εγκριθούν τόσο από το Συμβούλιο Διοίκησης κάθε Ιδρύματος, όσο κι
από τις Συγκλήτους και τα τμήματα. Ωστόσο, ακόμα κι αν δεν εγκριθεί το
υπουργείο Παιδείας μπορεί πολύ απλά.. να τον επιβάλλει. Τι περιλαμβάνει όμως
αυτός ο εσωτερικό κανονισμός;
Τα πράγματα
εδώ είναι εξίσου σαφή. Μιλάμε για έναν κανονισμό που έρχεται να επιβάλει διαγραφές φοιτητών (μετά τα ν+2 χρόνια φοίτησης, ή μετά
από 6 αποτυχημένες απόπειρες εξέτασης σε κάποιο μάθημα), να οριοθετήσει σε 14
εβδομάδες τα εξάμηνα, να επικυρώσει τις εξεταστικές των 3 εβδομάδων. Που στα πλαίσια της Δια βίου μάθησης και της συνεχούς επανακατάρτισης σπάει τα προγράμματα σπουδών σε 3 + 2 χρόνια και με την θέσπιση πιστωτικών μονάδων, μετατρέπει τα πτυχία σε ατομικό φάκελο προσόντων. Πλέον οι φοιτητές βάσει του
κανονισμού θα μπορούν να διαλέγουν μαθήματα-πιστωτικές μονάδες από παρεμφερείς
σχολές, να ακολουθούν «μικρούς κύκλους σπουδών» που θα παρέχονται από
εξωτερικούς παράγοντες (βλ. εταιρείες) για περισσότερες πιστωτικές μονάδες
κ.ο.κ. Γίνεται ξεκάθαρο πλέον ότι οι φοιτητές θα αναγκάζονται να κυνηγούν
συνεχώς πιστωτικές μονάδες με την ελπίδα όταν βγουν στην αγορά εργασίας, να
βρεθούν σε πλεονεκτικότερη θέση από τους συναδέλφους τους στην αναζήτηση
δουλειάς, χωρίς
κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα, χωρίς
συνολική γνώση και εποπτεία του αντικειμένου τους, μόνο με κατακερματισμένη
–υπερεξειδικευμένη γνώση.
Σε ότι
αφορά τώρα τις κατευθύνσεις για την εύρεση οικονομικών πόρων. Εδώ ο εσωτερικός
κανονισμός φροντίζει να δώσει σαφείς οδηγίες αξιοποίησης της περιουσίας των ιδρυμάτων (ξεπούλημα τους)
και αξιοποίησης ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ παράγοντα (εσωτερικού - εξωτερικού) για ανεύρεση
πόρων, με πλήρη σύνδεση με το ΤΑΙΠΕΔ (Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας
του Δημοσίου). Ακόμα,
μιλά για ίδρυση προγραμμάτων δια βίου μάθησης (εκ νέου δίδακτρα για
επανακατάρτιση) καθώς και για spinoff εταιρίες, εταιρίες δηλαδή που μπορούν τόσο να
καθορίζουν την έρευνα μες στο Πανεπιστήμιο όσο όμως και κυρίαρχα, να
εμπορεύονται το προϊόν της έρευνας, καθιστώντας μοναδικό κριτήριο αυτής, το
δικό τους κέρδος!
Αυτό είναι
λοιπόν το πανεπιστήμιο που μας ετοιμάζουν, αυτό είναι το πανεπιστήμιο που χρειάζονται
κυβέρνηση και τρόικα για να απαντήσουν στην κρίση τους! Αυτό το πανεπιστήμιο όμως, εμάς δε μας
χωράει! Ένα
πανεπιστήμιο με δίδακτρα, διαγραφές και γνώση με το σταγονόμετρο ώστε να μην
είμαστε πλέον επιστήμονες με συνολική εποπτεία του επιστημονικού μας
αντικειμένου, μα ευέλικτοι κι αναλώσιμοι εργαζόμενοι ανάλογα με τις εκάστοτε
ανάγκες της αγοράς, δε μας χωράει!
Με αγώνα
διαρκείας και μέσα από τις συλλογικές μας διαδικασίες θα επιβάλλουμε τις
ανάγκες μας για μόρφωση – δουλειά – ελευθερίες!
Κανένας εργαζόμενος να μην απολυθεί!
Καμία σκέψη για δίδακτρα – διαγραφές!
Δημόσια και δωρεάν παιδεία!