Σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιεύματα
η κρίση φαίνεται ότι δεν έχει επηρεάσει τους Έλληνες εφοπλιστές, αλλά
αντίθετα τους έχει ευνοήσει. Την ίδια ώρα που η ανεργία φτάνει το 25% γενικά
και το 50% στην νεολαία (με βάση στοιχεία που και μια ώρα να έχεις δουλέψει σε
εντάσσουν στους εργαζόμενους…), την ίδια ώρα που οι μισθοί 400 ευρώ δεν είναι
σενάριο επιστημονικής φαντασίας αλλά ζοφερή πραγματικότητα, το 23% των πλοίων
που πωλήθηκαν, από τις αρχές του χρόνου έως σήμερα, αγοράστηκαν από ελληνικές
ναυτιλιακές εταιρείες… Σύμφωνα με στοιχεία της Allied Shipbroking,
οι Έλληνες εφοπλιστές έχουν αποκτήσει 205 πλοία, επενδύοντας κεφάλαια ύψους
3,541 δισ. δολ. Για να έχουμε μια εικόνα στο ίδιο διάστημα, διεθνώς έχουν
αλλάξει «χέρια» 971 πλοία, αξίας 10,630 δισ. δολ. Αντίστοιχα είναι τα αστρονομικά κέρδη μεγάλων τραπεζών και επιχειρήσεων
στον καιρό της κρίσης.
Μια τέτοια «αντίφαση» δεν είναι
μόνο ελληνικό φαινόμενο… Οι
εκατομμυριούχοι σε δολάρια όπως τους ορίσαμε σε όλη τη Γη ανέρχονται πλέον σε
10,9 εκατομμύρια άτομα, ενώ το 2007 ήταν 10,1 εκατομμύρια και το 2004 μόλις 8,2
εκατομμύρια άτομα. Το 2009 ήταν 10 εκατομμύρια, αύξηση δηλαδή 9% σε έναν χρόνο.
Η συνολική τους περιουσία ανήλθε πέρυσι σε 42,7 τρισεκατομμύρια δολάρια… Για να
καταλάβει καλύτερα κανείς το μέγεθός του, αρκεί να πούμε ότι τα 7
δισεκατομμύρια άνθρωποι της Γης παράγουν όλοι μαζί σε έναν χρόνο παγκόσμιο
πλούτο 55 τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Αυτό σημαίνει ότι το 0,15% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει τόσο πλούτο όσον παράγει το
υπόλοιπο... 99,85% της ανθρωπότητας σε σχεδόν εννέα μήνες! Μιλάμε για
απίστευτη άβυσσο στην κατανομή του κοινωνικού πλούτου.
…θερίζει και εξεγέρσεις!
Την ίδια ώρα λοιπόν που η υποταγή στην αποπληρωμή του
χρέους, το κυνήγι μείωσης των ελλειμμάτων και η παραμονή στην δαμόκλειο σπάθη
της Ε.Ε. και του ευρώ παρουσιάζονται περίπου ως φυσικές σταθερές, και η
απαρέγκλιτη τήρηση τους αντιστοιχεί σε κοινωνική καταστροφή μεγέθους παγκοσμίου
πολέμου, μπροστά στα μάτια των εργαζομένων που ματώνουν καθημερινά «χορεύουν»
αμύθητα ποσά… Αυτή η πρόκληση πρέπει να ξεδιαλύνει τις όποιες αυταπάτες περί
συμμετοχής-συνενοχής του στυλ «μαζί τα φάγαμε» και να μετουσιωθεί σε αγώνα για
την αξιοπρέπεια και την ζωή που μας κλέβουν μπροστά στα μάτια μας. Σε αγώνα που
θα αρνείται το χρέος και την αποπληρωμή του, σε αγώνα που θα σπάει τα δεσμά της
Ε.Ε. και του ευρώ αυτού του στρατηγείου της επίθεσης, σε αγώνα που δεν θα
«μασάει» στην κρατική καταστολή και τρομοκρατία σε αγώνα τελικά για τα σύγχρονα
δικαιώματα και τις ανάγκες μας.